της Άλκηστης Ζαλοκώστα
Τον Αντώνη Χανιώτη, τον γνωρίζω από μικρό παιδί. Χαίρομαι τόσο για την εξέλιξή του, υπηρετεί με πάθος τη μουσική που αγαπά, με σπουδές που θα ζήλευαν οι μεγαλύτεροι μουσικοί, με όραμα που υπηρετεί πιστά και απαρέγκλιτα, παρά την παραλογότητα της εποχής.
Γιατί ο Αντώνης μέσα από το έργο του, προσπαθεί να φέρει την αγνότητα και ρομαντισμό που τόσο έχουμε ανάγκη σε αυτή την εποχή, κόντρα στον βομβαρδισμό της τραπ κουλτούρας και των λάθος προτύπων.
Γιατί ο Αντώνης Χανιώτης γνωρίζει σαν καθηγητής μουσικής, πόσο σημαντικό είναι να δίνουμε στα παιδιά την ανάλογη μουσική παιδεία, αλλά και το χρέος του δημιουργού να αφήσει το αποτύπωμά του στη σκηνή και στον κόσμο.
Διαβάζοντας για την παράστασή σας Λευκό Τριαντάφυλλο, προκειμένου να σε ρωτήσω, έμεινα έκθαμβη. Πως ήρθε η έμπνευση για το λευκό τριαντάφυλλο; Είναι ένα μιούζικαλ με μεταφυσικές ιδιότητες;
Οι φιλοσοφικές, μεταφυσικές αναζητήσεις εμένα και του συνεργάτη μου Λάμπρου Κομζιά συνάντησαν τον σλαβικό μύθο των Ρουσάλκι και προέκυψε το Λευκό Τριαντάφυλλο. Γράφτηκε τη χρονιά της πρώτης καραντίνας λόγω covid, μια περίοδο που βρήκε αρκετούς ανθρώπους να καταφεύγουν σε εσωτερικές αναζητήσεις για διάφορους λόγους.
Το έργο εμπνέεται από τις Ρουσάλκι*, ένα θρύλο για τη σλαβική μυθολογία και μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης για πολλούς σπουδαίους δημιουργούς όπως ο Πούσκιν, ο Λέρμοντοφ, ο Ντραγκομίσκι, ο Ντβόρζακ και δεκάδες άλλοι. Αναφέρεται στις ψυχές πρόωρα χαμένων γυναικών που επιστρέφουν στον τόπο που πέθαναν για να εκδικηθούν αυτούς που τις αδίκησαν.
Το «Λευκό Τριαντάφυλλο» είναι ένας ύμνος αγάπης αφιερωμένος σ’ αυτές τις αδικημένες, περιπλανώμενες ψυχές. Στον πυρήνα του έργου δεν τοποθετείται ένας προδομένος έρωτας, όπως γίνεται στο διάσημο μπαλέτο «Ζιζέλ» αλλά ο τραγικός θάνατος πολλών μικρών παιδιών που δολοφονήθηκαν μυστηριωδώς στο παρελθόν από τις ίδιες τις μητέρες τους. Οι ψυχές τους επιστρέφουν μετά από χρόνια στη λίμνη που δολοφονήθηκαν για να εκδικηθούν ολόκληρη την τοπική κοινωνία για την αδιαφορία που έδειξε, και συνεχίζει να δείχνει, απέναντι στο προσωπικό τους δράμα.
Η πλοκή του έργου ενώ στην αρχή διατηρεί μια σταθερή, συγκινητική πορεία, συναφή με τον μύθο των Ρουσάλκι, στη συνέχεια αποκτά έντονα δραματικό χαρακτήρα και αναπτύσσεται προς πολλές και απρόσμενες κατευθύνσεις.
Η Ίρμα, μια νέα κοπέλα από το Κίεβο, πηγαίνει να περάσει στο χωριό τις καλοκαιρινές διακοπές της μαζί με τη Ραΐσα, την αγαπημένη της ξαδέρφη. Εκεί θα βρεθεί αντιμέτωπη με ένα σκοτεινό μυστικό και μια αλήθεια που θα συνταράξουν συθέμελα όλη της την ύπαρξη…
Σε γνωρίζουμε ως ένα ιδιαίτερα επιτυχημένο καλλιτεχνικό Διευθυντή, αλλά δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα για σένα. Ήταν εύκολη ή δύσκολη αυτή η πορεία;
Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν ήταν εύκολη ή δύσκολη, μπορώ όμως να σου πω με βεβαιότητα πως ήταν μακρά. Ξεκίνησα από την ηλικία των 7 ετών τις μουσικές σπουδές, έγινα αρκετά χρόνια αργότερα διπλωματούχος βιολιού, κάτοχος Integrated Master του τμήματος Μουσικών Σπουδών του ΕΚΠΑ και δεύτερου μεταπτυχιακού στη Βασιλική Ακαδημία Μουσικής και Θεάτρου της Μεγάλης Βρετανίας. Συμμετείχα σε πολλές παραγωγές μουσικού θεάτρου τόσο στο εξωτερικό, όσο και στην Ελλάδα με την Εθνική Λυρική Σκηνή. Από το 2019 προέκυψε και η συνεργασία με τον Λάμπρο Κομζιά, έχουμε πλέον δημιουργήσει 5 πρωτότυπα μιούζικαλ και διοργανώσει με επιτυχία δύο φορές το Πανελλήνιο Φεστιβάλ Εφηβικού Μιούζικαλ, το 2022 και το 2023.
Είσαι λοιπόν η κατηγορία ανθρώπου που ήξερε από μικρό παιδί, τι θέλει να κάνει; Σκέφτηκες ποτέ να τα παρατήσεις, δεδομένου ότι το επάγγελμα που αφορά τη μουσική γενικότερα, δεν θεωρείται κερδοφόρο στην Ελλάδα;
Όχι! Παρά το γεγονός ότι ήμουν από μικρός λάτρης των τεχνών, αποφάσισα εν τέλει ότι θα ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτές στην ηλικία των 18. Δε σκέφτηκα ούτε στιγμή να τα παρατήσω, μάλλον γιατί ήμουν από τους τυχερούς που πάντα είχα δουλειά. Το γεγονός ότι τελείωσα το πανεπιστήμιο μου έδωσε τη δυνατότητα να δουλεύω και στο δημόσιο σαν καθηγητής μουσικής, οπότε δεν ένιωσα αυτή την επαγγελματική ανασφάλεια που συνήθως σε οδηγεί σε πιο στενάχωρες σκέψεις.
”Η μουσική είναι παγκόσμια γλώσσα, μπορεί να είναι ένα διαπολιτισμικό και αντιρατσιστικό μέσο”
Ως καθηγητής μουσικής τι πιστεύεις ότι πρέπει να αλλάξει ως παιδεία καταρχήν, και ως εκπαίδευση, κυρίως στα σχολεία και στους μικρούς μαθητές;
Καταρχάς πρέπει να καλλιεργηθεί, να αναπτυχθεί κουλτούρα μουσικής, ώστε τα παιδιά να αναπτύξουν ορθό καλλιτεχνικό κριτήριο και να αγαπήσουν πραγματικά τις τέχνες της μουσικής, του θεάτρου και των εικαστικών. Η μουσική είναι παγκόσμια γλώσσα, μπορεί να είναι ένα διαπολιτισμικό και αντιρατσιστικό μέσο.
”προσπαθώ να επαναφέρω το ρομαντικό και το αγνό στοιχείο ξανά στη σκηνή, τονίζοντας την ανθρώπινη πλευρά μας που έχουμε παραμερίσει”
H βία και το bullying δυστυχώς ανθεί στις μέρες μας, και στα μικρά παιδιά. Πως αξιολογείς αυτή την πραγματικότητα, και επίσης ως μουσικός την πλήρη άνθηση της τραπ μουσικής;
Δυστυχώς δε φτάνει μόνο η μουσική εκπαίδευση στο σχολείο, είναι σημαντικό να υπάρχει ανάλογη μουσική παιδεία στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, πράγμα που είναι δύσκολο με το βομβαρδισμό που δέχονται οι έφηβοι με τραπ μουσική και προβολή λανθασμένων προτύπων, που δυστυχώς εξυπηρετούν το σεξισμό, τη βία και το bullying.
Το νέο αυτό μουσικό είδος βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε ό,τι προβάλλεται από τα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δηλαδή οπτικοακουστικό υλικό με σκληρό περιεχόμενο για την τρυφερή ηλικία της εφηβείας. Αυτό είναι τόσο συχνά προβαλλόμενο, ώστε έχει οικειοποιηθεί πλήρως από το ευρύ κοινό ως κάτι φυσιολογικό.
Γι’ αυτό εγώ μέσα από το έργο μου προσπαθώ να επαναφέρω το ρομαντικό και το αγνό στοιχείο ξανά στη σκηνή, τονίζοντας την ανθρώπινη πλευρά μας που έχουμε παραμερίσει. Δεν μπορούμε να ζούμε εκτός εποχής, ωστόσο είναι σημαντικό οι άνθρωποι της τέχνης να προσφέρουν κάτι διαφορετικό στο κοινό, αφήνοντας ένα αποτύπωμα, σύμφωνα με τις εκ λαμβάνουσες και τις αξίες του ίδιου του δημιουργού, που αποτελούν θεμέλια για την εξέλιξη της κοινωνίας και ιδιαίτερα των νεαρών μελών της.
Τι είναι η μουσική Αντώνη; Είναι μαθηματικά, είναι αρμονία;
Η μουσική είναι ήχος, ο πιο όμορφος ήχος στη ζωή μας, γι’ αυτό και θεωρώ πως οποιοδήποτε εύηχο φυσικό φαινόμενο αποτελεί μουσική.
Ασφαλώς και είναι αρμονία και σχετίζεται άμεσα με τα μαθηματικά. Οι Πυθαγόρειοι μιλούσαν για τη μουσική των σφαιρών (παραγόμενη από την κίνηση των ουράνιων σωμάτων). Υποστήριζαν ότι ο κόσμος όλος είναι δομημένος μαθηματικά και η μουσική μπορεί να μας δείξει πως λειτουργούν οι αριθμοί στο εσωτερικό του σύμπαντος.
Η μουσική όμως πάνω απ’ όλα είναι συναισθήματα και μιλάει βαθιά στην ψυχή των ανθρώπων, όπως ακριβώς και το θέατρο.
Θα ήθελα να μοιραστείς μαζί μας ένα όνειρο που δεν έχει ακόμα πραγματοποιηθεί.
Θα ήθελα και τα τρία μέρη της Τριλογίας των Λουλουδιών (Λευκό Τριαντάφυλλο, Το Τελευταίο Κρίνο, Shamrock) να παιχτούν με τη συνοδεία live ορχήστρας και χορωδίας. Νομίζω τότε θα αναδειχθούν πλήρως καλλιτεχνικά.
Ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση!
