έγραφα 2-5 τα ξημερώματα, καθώς ήταν πρακτικά η μονή στιγμή της ημέρας που είχα περιθώριο να αδειάσω το μυαλό μου από το γλυκό σφυροκόπημα του βρεφικού κλάματος.
Δεν είναι ότι ένας εξαίρετος επαγγελματίας μόνο, ο Αλέξανδρος Κελτσόπουλος, ως ιδιοκτήτης ενός επιτυχημένου εστιατορίου στο κέντρο της πόλης, είναι ένας άνθρωπος με ιδιαίτερα καυστικό χιούμορ, και κάπως έτσι αντιμετώπισε το πρωτόγνωρο αίσθημα της πατρότητας.
Είναι γνωστό ότι το γράψιμο αποτελεί μέσο ψυχοθεραπείας, και όπως σκωπτικά αναφέρει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του, ξεκίνησε να γράφει τις εμπειρίες του ως νέος πατέρας 2- 5 το πρωί, ως μια απέλπιδα προσπάθεια να αποφύγει την συνταγογράφηση…
Όταν είχα δει αποσπάσματα της γραφής του, είχα εντυπωσιαστεί με τον καυστικό τρόπο που μετέφερε τις ιστορίες καθημερινής τρέλας.
«Πώς ξαφνικά πηδάς από το ρόλο του γιου στο ρόλο του πατέρα; Άλμα πίστεως χωρίς αλεξίπτωτο με πιθανή προσγείωση σε ενεργό ναρκοπέδιο. Ξενύχτι επιπέδου εκπαίδευση Ο.Υ.Κ και προβλήματα που δε φανταζόσουν ποτέ ότι μπορεί να εμφανιστούν στο διάβα σου.»
Του είχα πει λοιπόν αποκλείεται να μην εκδοθεί, είναι τέλειο.
Μου είχε πει, μπα το έστειλα σε κάποιους και το απέρριψαν..
Τώρα το βιβλίο έχει κάνει ήδη περιοδείες, με πολύ μεγάλη επιτυχία, και ο Αλέξανδρος Κελτσόπουλος μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία του, τον πρωτότυπο τρόπο που ξεκίνησε, αλλά και πόσο εύκολο είναι στην Ελλάδα του 2023 να δεις τις σκέψεις σου τυπωμένες σε βιβλίο;
Αλέξανδρε είσαι πρώην τραπεζικός, ιδιοκτήτης πλέον του πολύ επιτυχημένου μπαρ εστιατορίου Fouar στο Σύνταγμα, και ξαφνικά έγινες και συγγραφέας. Πως προέκυψε;
Όλως περιέργως το εστιατόριο με τη συγγραφή συνδυάζεται. Την περίοδο της καραντίνας αποφάσισα να αξιοποιήσω την ύπαρξη του εστιατορίου (παρόλο που ήταν προφανώς κλειστό) για καλό σκοπό. Φτιάξαμε μια μικρή αρχικά ομάδα στο fb και συνεννοηθήκαμε να αγοράζουμε πρώτη ύλη και να βρισκόμαστε στο Φουαρ να μαγειρεύουμε για κόσμο που είναι πιο άτυχος από εμάς. Σιγά σιγά η ομάδα μεγάλωσε και έφτασε κοντά τα 1000 μέλη οπότε μεγάλωσε και δυναμική μας καθώς φτιάχναμε φαγητό για 100-150 άτομα τη φορά. Στην ομάδα πέραν του βασικού της κορμού ανέβαζα και διάφορα εύθυμα από τις περιπέτειες των διδύμων μου με σκοπό να διασκεδάζει λίγο ο κόσμος σε αυτή την δυστοπική περίοδο. Έτσι σιγά σιγά αυτός ο ημερολογιακός τρόπος γραφής έγινε κειμενάκια, τα κειμενάκια ιστοριούλες και οι ιστοριούλες έφτασαν σε μέγεθος ικανό να γίνουν βιβλίο.
Είχες ασχοληθεί ποτέ ξανά με τη συγγραφή; Και πόσο χρόνο περίπου σου πήρε για να ολοκληρώσεις το βιβλίο σου;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου εκφράζομαι με διάφορους τρόπους σχετικά με τη γραφή, είτε είναι ποίηση, είτε τραγούδια οπότε μάλλον είχαν ωριμάσει οι συνθήκες και βέβαια η πατρότητα είναι μοναδική πηγή έμπνευσης. Πόσο χρόνο δε θυμάμαι καθώς ήταν αρχικά ημερολογιακή απεικόνιση περιπετειών, οπότε θα έλεγα χοντρικά ένα έτος.
Πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν η πορεία από το να ξεδιπλώσεις τις σκέψεις σου, να τις δεις τυπωμένες στο χαρτί;
Ούτε κατάλαβα πως έγινε. Περισσότερο σαν αυτόματη γραφή χωρίς κανένα ενδοιασμό και κυρίως παντελώς γυμνή από λούσα και λογοτεχνικές πολυτέλειες.
Είναι εύκολο στην Ελλάδα του σήμερα, να εκδόσεις ένα βιβλίο; Ποια είναι τα υπερ και τα κατά;
Δυστυχώς δε ξέρω να σου απαντήσω πάνω σε αυτό καθώς έχω πολύ μικρή εμπειρία. Μια φίλη που της άρεσε ο τρόπος γραφής μου, πρότεινε να το στείλω σε 2-3 εκδοτικούς οίκους. Το έκανα και με πήρε τηλέφωνο ο Αντώνης, ο εκδότης του οίκου Μ. Σιδέρης και με ενημέρωσε ότι θέλει να τα πούμε καθώς του άρεσε το κείμενο.
Τι θα συμβούλευες κάθε ερασιτέχνη επίδοξο συγγραφέα, που θέλει να επικοινωνήσει τις σκέψεις του ή τις ιδέες του;
Και πάλι, η ελάχιστη εμπειρία μου δε με κάνει ικανό συμβουλάτορα. Μπορώ να στο γενικεύσω λίγο όμως λέγοντας ότι όταν θες κάτι υπάρχουν 3 κανόνες.
- Ψηλά το κεφάλι
- Υπομονή και επιμονή
- Το συμπάν σε έχει «χεσμένο» και μην περιμένεις εξ ουρανού τίποτα.
Ούτως η άλλως αν έχεις το μικρόβιο αυτού του τρόπου έκφρασης..ότι και να γίνει θα γράφεις.
Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου αναφέρεται σκωπτικά, ότι πρόκειται για ένα ιδιαίτερα καυστικό χιουμοριστικό κείμενο που γράφτηκε στις 2 με 5 το πρωί κυρίως σε μια απέλπιδα προσπάθεια … να αποφευχθεί η συνταγογράφηση.. θα ήθελα να μας δώσεις μια γεύση από την πολύπλοκη – όπως φάνηκε- διαδικασία.
Αυτή η ερώτηση είναι πρακτικά η περίληψη του βιβλίου. Όντως έγραφα 2-5 τα ξημερώματα, καθώς ήταν πρακτικά η μονή στιγμή της ημέρας που είχα περιθώριο να αδειάσω το μυαλό μου από το γλυκό σφυροκόπημα του βρεφικού κλάματος. Για λοιπές λεπτομέρειες θα σε παραπέμψω στην ανάγνωση του κειμένου αλλιώς πάμε για τρελά σπόιλερ!
Τι θα συμβούλευες τους νέους μπαμπάδες;
Να προσπαθήσουν να βιώσουν αυτό το θαύμα όσο περισσότερο μπορούν γιατί ο χρόνος είναι πάντα πιο γρήγορος από τις προσδοκίες μας.
Τι σημαίνει πατρότητα για εσένα;
Η πατρότητα έχει ένα μοναδικό χαρακτηριστικό που δεν το έχω βιώσει σε κανένα συναίσθημα μέχρι σήμερα.
Από τη μια σε υποχρεώνει να ωριμάσεις και από την άλλη σε παρακαλεί διαρκώς για παιχνίδι και ανακάλυψη.
Έχοντας πάρει πια το βάπτισμα του πυρός, να αναμένουμε καινούργιο εγχείρημα;
Καθώς το πρώτο βιβλίο καλύπτει την περίοδο του «ποτέ θα γίνω μάνα» μέχρι τα 2 έτη, δεν είναι καθόλου απίθανο. Ίσως να έχει ξεκινήσει κιόλας και να μην το έχω καταλάβει καθώς που και που ξεπηδάνε κάτι κείμενα για τη Συνομωσία των Παρθένων.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΣ:
Αν υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο δεν μπορείς να προετοιμαστείς με τίποτα, όσο και να κουβεντιάσεις με γνωστούς, όσο και αν πιστεύεις ότι είσαι μια ειδική κατηγορία που μπορεί να διαχειριστεί τα πάντα, είναι η πατρότητα.
Πώς ξαφνικά πηδάς από το ρόλο του γιου στο ρόλο του πατέρα; Άλμα πίστεως χωρίς αλεξίπτωτο με πιθανή προσγείωση σε ενεργό ναρκοπέδιο. Ξενύχτι επιπέδου εκπαίδευση Ο.Υ.Κ και προβλήματα που δε φανταζόσουν ποτέ ότι μπορεί να εμφανιστούν στο διάβα σου.
Και εκεί που νομίζεις ότι τα όριά σου είναι ένα αχνό σημαδάκι στον ορίζοντα, έρχονται οι πρώτες φορές που θα μηδενίσουν το κοντέρ και θα ισορροπήσουν τα πάντα μέσα σου. Το πρώτο χαμόγελο, το πρώτο αγκου, το πρώτο μπουσούλημα, η πρώτη τούμπα, το πρώτο μπαμπά… ανεξάντλητη λίστα που σε κάνουν να ζεις τη ζωή από την αρχή, τόσο ξυπνώντας μνήμες όσο γεννώντας νέες παραστάσεις που παρακαλάς για πάντα να μείνουν αποτυπωμένες.
Πατρότητα, λοιπόν, το πιο δύσκολο και υπέροχο ταξίδι που μπορεί να κάνει κάνεις δοσμένο μέσα από ένα καυστικό χιουμοριστικό κείμενο που γράφτηκε κυρίως 2 με 5 το πρωί σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποφευχθεί η συνταγογράφηση.
