Ακόμη και στις ημέρες μας, ο Έλληνας χωρικός σε μεγάλο ποσοστό πιστεύει στις «νύμφες» των αρχαίων, που τις ονομάζει «νεράιδες» ένα όνομα βέβαια που δεν είναι τίποτα άλλο από τις «Νηρηίδες» των αρχαίων θρύλων.
όποιος κατόρθωνε να αφαιρέσει το πέπλο της Νηρηίδας, την ώρα που εκείνη λουζόταν στα νερά του ποταμού, την υπέτασσε και μπορούσε να την κάνει γυναίκα του
Σύμφωνα με τις παραδόσεις του λαού, οι οποίες άλλωστε έμειναν αμετάβλητες επί χιλιάδες ετών, οι Νεράιδες κατοικούν παντού στα νερά αλλά και στα σπήλαια, σε δάση και σε ρεματιές.
The poppy fairy *oil on canvas *100 x 54.5 cm *signed b.l.: FALERO / 1888
Φαντάζεται ο λαός ότι οι Νεράιδες είναι γυναίκες νεαρές και ωραιότατες, κατά κανόνα ξανθές, με μακριά μαλλιά, ότι κατά κανόνα φορούν λευκά πέπλα και ότι μερικές φορές έχουν το ένα πόδι «γαϊδουρινό». Οι νεότεροι Έλληνες θεωρούν επίσης ότι η νεράιδες έχουν αρχηγό τους την κυρά Κάλω, τη μεγάλη βασίλισσα του βουνού.
Επίσης πιστεύουν όχι σπάνια ότι οι νύμφες είναι άγριες και κακές και ότι παίρνουν την φωνή εκείνου που τους απευθύνει τον λόγο.
νυμφολυπτοι η’ νεραιδοπαρμενοι ηταν αυτοι που πηραν οι νυμφες μαζι τους η΄ τους τιμωρησαν
Όσοι γίνονται θύματα των νυμφών, λέγονταν στους αρχαίους χρόνους «νυμφόλυπτοι» . Το όνομα δήλωνε αυτούς που τους πήραν μαζί τους οι Νύμφες των δασών.
Οι νεότεροι Έλληνες πιστεύουν στην ίδια ακριβώς δοξασία, και αποκαλούν «νεραϊδοπαρμένους» εκείνους που οι νεράιδες τους παίρνουν μαζί τους, ή τους τιμωρούν.
Κατά τις παραδόσεις των αρχαίων, όποιος κατόρθωνε να αφαιρέσει το πέπλο της Νηρηίδας, την ώρα που εκείνη λουζόταν στα νερά της λίμνης, ή του ποταμού, την υπέτασσε και μπορούσε να την κάνει γυναίκα του, όπως έπραξε ο Πηλέας που έπειτα από την πάλη και την νίκη του, κατόρθωσε να υποτάξει τη Νηρηίδα Θέτιδα, κόρη του Νηρέα και μητέρα έπειτα του Αχιλλέα.
Η ίδια όμως γραφική και ρομαντική ιστορία υφίσταται και στους θρύλους των νεότερων Ελλήνων. Αλλά όπως η Θέτις έτσι και οι σύγχρονες νεράιδες με την απόσπαση του πέπλου τους υποχρεώνονταν να παντρευτούν θνητούς, γρήγορα όμως – μόλις βρουν την κατάλληλη ευκαιρία, αφήνουν το σπίτι του συζύγου τους, και επιστρέφουν στα δάση και τα νερά τους.
Δύναμη ιαματική είχαν και τα νερά των σπηλαίων, που χρησίμευσαν ως κατοικίες των νηρηίδων και στα αρχαία αλλά και στα νεότερα χρόνια. Για αυτό και αποκαλούν «ανεμονέρια» τα νερά αυτά, στα οποία πολλοί λούζονται για να θεραπευτούν.
Ρίχνουν μάλιστα στην πηγή και νομίσματα, γλυκίσματα, ή άλλα πράγματα ως προσφορά στη νεράιδα, που εξουσιάζει το νερό της σπηλιάς ή της μαγικής πηγής.
Και εδώ είναι το μαγικό! Τρεις χιλιάδες χρόνια και έχουν περάσει και όμως οι θρύλοι των αρχαίων χρόνων έχουν μετουσιωθεί μέσα από τους νεοελληνικούς θρύλους που διατηρούνται αναλλοίωτοι στις τοπικές παραδόσεις.
από τη λαογραφία γεωγραφία ιστορία Ελλάς Κ.Ρωμαίου
