Η πρώτη επαφή μου με τον Στέφανο ήταν η εξής. Είχα φτάσει αργοπορημένη στη σχολή του Στέλιου Καλαθά, που φιλοξενούσε τον μόνολογο του Μπωντλαίρ του καταρραμένου ποιητή. Την ώρα που μπήκα λοιπον στα μέσα της παράστασης, βλέπω τον πρωταγωνιστή με γυμνά οπίσθια, να λέει μια ατάκα… σε μια σκοτεινή αίθουσα που οι θεατές παρακολουθούσαν χωρίς ανάσα.
“Δεν μπορώ να συλλάβω πως ο κόσμος έχει εξοικειωθεί με τη βία τα κομμένα κεφάλια, τα διαμελισμένα σώματα που βλέπει καθημερινά στις ειδήσεις και σοκάρεται από ένα γυμνό αντρικό κορμί και το μόριό του. Είναι τρελό»
Ο Στέφανος Κακαβούλης είναι ένας σπουδαίος ηθοποιός που όχι μόνο δεν φοβάται να εκτίθεται γυμνός αλλά το απολαμβάνει. Μιλήσαμε λοιπόν για το γυμνό, τα στερεότυπα, πως έρχεται η κάθαρση και η λύτρωση, και πως το γυμνό – θυμηθείτε που εκθείασαν οι αρχαίοι πρόγονοι- μόνο χυδαίο δεν μπορεί να είναι.
Σκεφτείτε ότι ο Στέφανος, έπασχε από τραυλισμό στην παιδική του ηλικία και το θέατρο τον έκανε να το ξεπεράσει. Το θέατρο τον λύτρωσε, καθώς μετά από 16 χρονια κατάφερε να μιλήσει σωστά!
Τον ευχαριστώ για τα υπέροχα μηνύματα που στέλνει, και γιατί επικοινωνεί την αλήθεια του εντελώς “απογυμνωμένη”.
Στέφανε, είσαι ένας καλλιτέχνης που έχει εκτεθεί γυμνός στην σκηνή, όπως στον soldout μονόλογό σου για τον Μπωντλαίρ, τον «καταραμένο ποιητή». Πόσο εύκολο είναι αυτό, τελικά, ιδίως για έναν άνθρωπο που μπορεί να έχει υπάρξει αρκετά ντροπαλός στην νεανική του ηλικία.
Το θέμα γυμνό αποτελεί πάντα αιτία για συζήτηση πρόκληση και ίντριγκα. Δεν κατάλαβα ποτέ πως το πιο φυσικό και κοινό πράγμα στο κόσμο που είναι το σώμα μας μπορεί να συνδυάζεται με τη λέξη πρόκληση. Για να μιλάμε ακόμα και σήμερα ότι είναι είδηση μια γυμνή σκηνή στον κινηματογράφο στο θέατρο ή τη τηλεόραση – η οποία δυστυχώς όλο και πιο συντηρητική γίνεται- σημαίνει ότι έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Θυμάμαι σήριαλ του 90 που είχε γυμνές σκηνές αντρικές και γυναικείες.
Αυτό το «ταμπού» λοιπόν το μόνο που αποδεικνύει είναι ότι έχουμε θεματάκια να λύσουμε ακόμα με ντροπές, κολλήματα, ενοχές και καλό θα είναι να το κάνουμε. Η τέχνη λοιπόν και ειδικά το θέατρο βασίζεται στην έκθεση.
Δεν τίθεται θέμα ντροπής εκεί αν θες να το υπηρετήσεις σωστά. Αυτός ήταν κι ένας από τους λόγους που το επέλεξα. Απογύμνωση ψυχής και σώματος. Οι αναστολές και οι φόβοι ξεπερνιούνται κι αυτό μόνο ισορροπία και αποδοχή του εαυτού σου μπορεί να φέρει. Μόνο καλό. Μου αρέσει να εκθέτω το σώμα μου στη σκηνή όταν το σηκώνει ο ρόλος και μου αρέσει να το θαυμάζουν και οι άλλοι.
Όχι να προκαλώ. Να εκθέτω. Η πρόκληση αν υφίσταται ή όχι αφορά τους άλλους και τον εαυτό τους. Έχω κάνει ήδη τέσσερα γυμνά στο θέατρο και δύο στον κινηματογράφο. Τις ευχαριστήθηκα ισάξια όλες. Όπως και τις ποικίλες αντιδράσεις των θεατών.
Γιατί η γύμνια είναι τόσο παρεξηγημένη, κάτι που από την αρχαιότητα στο κάτω κάτω μόνο θαυμασμό προκαλούσε, όπως τα γυμνά αγάλματα;
Έλα μου ντε. Μεγάλο θέμα. Θυμάμαι μια συνέντευξη του Michael Fassbender που μίλαγε για εκείνη την περιβόητη σκηνή στην ταινία Shame. Σηκώνονταν γυμνός από το κρεβάτι του, πήγαινε τουαλέτα κι επέστρεφε. Βλέπαμε και πίσω και μπροστά πλευρά του. Είπε λοιπόν για το σάλο που είχε προκαλέσει
«Δεν μπορώ να συλλάβω πως ο κόσμος έχει εξοικειωθεί με τη βία τα κομμένα κεφάλι, τα διαμελισμένα σώματα που βλέπει καθημερινά στις ειδήσεις και σοκάρεται από ένα γυμνό αντρικό κορμί και το μόριό του. Είναι τρελό»
Συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Δυστυχώς σαν κοινωνία και σκέψη απέχουμε πολύ από τους αρχαίους οι οποίοι λάτρευαν το γυμνό σώμα. Το ζωγράφιζαν, το εξέθεταν και το θαύμαζαν. Το ότι αποτελεί θέμα πρόκλησης σήμερα για μένα εξηγείται μόνο ψυχολογικά και συγκεκριμένα σεξουαλικά. Παρ’ ότι υποτίθεται ζούμε στην εποχή των social, της απελευθέρωσης, των ανοικτών σχέσεων, της απελευθερωμένης σεξουαλικότητας ουσιαστικά είμαστε αδούλευτοι. Δεν μεγαλώνουμε με κατάλληλα ερεθίσματα που να μας εξοικειώνουν με τη σεξουαλικότητα και το σώμα μας.
Ο παράγοντας ντροπή υπάρχει έντονα ακόμα και στον κύκλο της οικογένειας αλλά και της εκπαίδευσης. Όλη αυτή η δήθεν ελευθεριότητα είναι πλαστή. Πότε ήταν που αυτή η καθηγήτρια έδειξε το γυμνό υπέροχο άγαλμα του David του Michelangelo στους μαθητές και της έκαναν παρατήρηση!
είναι αστειο να ενοχοποιουμε το ιδιο μασ το σωμα που πρεπει να φροντιζουμε σαν ναο
Οι γονείς είχαν θέμα. Μα είναι αστείο! Αστείο αλλά και τραγικό! Αυτομάτως ενοχοποιείς το πιο φυσικό πράγμα. Το ίδιο μας το σώμα! Που πρέπει να φροντίζουμε σαν ναό. Τόσο την υγεία του όσο και την ικανοποίησή του. Είμαστε πίσω δυστυχώς. Εκεί λοιπόν έρχεται η τέχνη και σε ταρακουνά! Με μια σκηνή όπως αυτή του Shame. Με ένα πίνακα. Μια θεατρική παράσταση που παίζουν γυμνοί 8 άντρες όλη την ώρα. Με διάφορα τέτοια εγχειρήματα.
Πως ένας ηθοποιός μπορεί να αντιμετωπίσει τις καταστολές του νομίζεις, αλλά και πως μπορεί να διακρίνει την ποιότητα από το χυδαίο, που ίσως ναι είναι και λίγο λεπτά τα όρια κάποιες φορές.
Το χυδαίο είναι στο μυαλό και στον τρόπο που το υποστηρίζεις εσύ. Χυδαία μπορείς να ερμηνεύσεις και την πιο ποιητική και συναισθηματική ατάκα ή σκηνή από τον Shakespeare. Η ενέργεια και η αισθητική που βάζεις εσύ σε αυτό που κάνεις του δίνει την ανάλογη απόχρωση. Ο ηθοποιός που αδυνατεί να ξεπεράσει καταστολές και ντροπές καλύτερα να ασχοληθεί με κάτι άλλο γιατί αυτό θα τον κρατήσει πολύ πίσω και δεν θα μπορέσει να απελευθερωθεί και να χαθεί μέσα σε έναν ρόλο. Απόφαση δουλειά και βουτιά.
Υπήρξε κάποια σκηνή που να είπες όχι; ή αντίστροφα, να θεωρήθηκε πολύ προκλητική;
Χαχαχα…όχι το αντίθετο θα έλεγα. Εγώ προτείνω πάντα πιο πολύ τσίμπημα στην όποια αποκαλυπτική σκηνή. Ή το τερματίζεις ή όχι, ρε φίλε!
Έχεις πει δημόσια ότι έπασχες από τραυλισμό στην παιδική σου ηλικία. Και μάλιστα το ξεπέρασες κάνοντας θέατρο. Πόσο επώδυνο ήταν αυτό, και τι θα συμβούλευες τα νέα παιδιά σήμερα που μπορεί να αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα;
Ναι το είπα και το λέω σε κάθε δοθείσα ευκαιρία γιατί μπορεί να βοηθήσει το μοίρασμα τέτοιων ιστοριών. Σαφώς και ήταν δύσκολο γιατί με καταδίκασε σε μια μοναχική εφηβεία χωρίς φίλους. Πολύ μοναξιά. Αλλά μου έδειξε το πόσο λυτρωτικό και θεραπευτικό είναι το θέατρο και η κάθε μορφή τέχνης.
Με την επίφαση ενός ρόλου άρα μιας άλλης προσωπικότητας απελευθερώθηκε η γλώσσα μου και άκουσα τον εαυτό μου να μιλάει σωστά μετά από 16 χρόνια! Η σκηνή έχει ταυτιστεί με απελευθέρωση γι’ αυτό και νιώθω τόσο οικεία όταν βρίσκομαι πάνω. Αν αυτό μπορεί να αποτελέσει κάποιο μήνυμα ή έναυσμα για να απελευθερωθούν κι άλλες ψυχές θα ναι ευλογία!
Πολυπράγμων: δάσκαλος, ηθοποιός σκηνοθέτης. Πως συνδυάζονται όλα αυτά και μάλιστα σε ένα τόσο δύσκολο χώρο;
Πολύ πάθος και αφοσίωση. Χώρος δύσκολος. Είσαι σε συνεχή ανασφάλεια κυρίως οικονομική. Σε κάθε δουλειά είναι σαν να αποδεικνύεις και να συστήνεις τον εαυτό σου από το μηδέν. Δεν ξεχωρίζω τις ιδιότητες που ανέφερες. Για μένα είναι διαφορετικές εκφράσεις του ίδιου πράγματος. Της ανάγκης να εκφράσω και να βάλω στο χαρτί στη σκηνή στο ρόλο θέματα που με καίνε και με απασχολούν που αν επικοινωνηθούν σωστά θα ανοίξουν πόρτες και δρόμους και σε άλλους.
Σε συνέντευξή σου έχεις πει για το αιώνιο ερώτημα «Χρήμα ή δόξα»: « Όταν αποκτήσω σχέση μαζί τους θα μπορώ να πω. Άγνωστοι τόποι μέχρι στιγμής». Τι ορίζει πραγματικά έναν καλλιτέχνη;
Η συνεχής αδιάκοπη αναζήτηση και ανησυχία. Να ξαναορίσει τα πράγματα γύρω του και μέσα του. Να δώσει ή να αφαιρέσει νοήματα. Να νιώσει δυνατά συναισθήματα. Να μεταφέρει συναισθήματα. Να κάνει τη ζωή να μετράει!
Έχεις πει σε συνέντευξή σου, ότι φοβόμαστε το συναίσθημα, και ότι αν θα έβαζες ένα τίτλο στη ζωή σου είναι «Βουτιά μέσα, ναι, πονάει αλλά είναι καθαρτική». Δεδομένου ότι πολλοί άνθρωποι διανύουν κάποια στιγμή αυτό το στάδιο στη ζωή τους, θα ήθελα να το διανθίσεις.
Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από συναισθηματικό κλείδωμα. Φόβο έκθεσης. Φόβο δεσίματος. Φόβο έκφρασης. Φόβο να νιώσω. Που θα πάει αυτό; Μια ζωή μπλοκαρισμένη μέσα στο φόβο. Το βλέπεις στα νέα παιδιά κυρίως αλλά και στη γενιά μας. Μόνο επιφανειακές σχέσεις του περνάμε καλά.
Με θλίβει αυτό πολύ και το βιώνω έντονα και στην προσωπική αλλά και την καλλιτεχνική μου ζωή. Θέλουμε ένα γερό ταρακούνημα!!
Τι σημαίνει κάθαρση για σένα και τι λύτρωση;
Να μη φοβάμαι να εκτεθώ! Αν το κάνω ίσως και το κάνει κι ο απέναντι. Αν όχι χάνουμε και οι δύο. Μόνο μέσα από τη σύνδεση επέρχεται λύτρωση. Σύνδεση με τον δίπλα, τον εαυτό σου τη φύση το σύμπαν.
Τι καλό ετοιμάζεις καλλιτεχνικά; Και τι έκπληξη να αναμένουμε;
1.Επιτάφιος Περικλή του Θουκυδίδη. Τέλος Σεπτέμβρη στον αρχαιολογικό χώρο Φυλακές του Σωκράτη. Αριστούργημα κείμενο. Επίκαιρο όσο ποτέ. Ύμνος για Δημοκρατία.
- ΜΩΠΑΣΣΑΝ. Τρία μονόπρακτα του σπουδαίου Γάλλου συγγραφέα που χω διασκευάσει εγώ και παρουσιάζονται πρώτη φορά. Τον Νοέμβριο στο θέατρο 104
- Υπόθεση Παραντάιν. Το μυθιστόρημα της Alma Reville και ταινία του Hitchco μεταφέρεται στο θέατρο σε σκηνοθεσία Αλέξιου Κοτσώρη. Τον Νοέμβριο στο θέατρο Αγγέλων Βήμα.
Στέφανε, μετάνιωσες ποτέ σε αυτό το κατά τα άλλα υπέροχο ταξίδι; Σκέφτηκες ποτέ να τα παρατήσεις;
Συνεχώς το σκέφτομαι. Και συνεχώς το αναιρώ. Δίδυμος παιδί μου. Τι περιμένεις;; χαχαχα
Τι θα συμβούλευες τα νέα παιδιά σήμερα, που αγαπούν πολύ την τέχνη, αλλά είναι αποκαρδιωμένα.. αρκεί η αγάπη και το ταλέντο πιστεύεις, για να σταθεί κάποιος;
Να μην το κάνουν αν δεν μπορούν να φανταστούν τη ζωή τους χωρίς αυτό! Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ασχοληθείς με την τέχνης χωρίς να χρειάζεται να βιοποριστείς από αυτήν.
