Ο Μίδας ξεκίνησε ως Ορφικός Μύστης και σοφός και κατέληξε λάτρης και θύμα του χρυσού. Πρόκειται για τον Βασιλιά της Φρυγίας, που κατά την εκδοχή του Οβιδίου, που μια νύχτα φιλοξένησε έναν από τους Σειληνούς, που ήταν ακόλουθοι του Θεού Διονύσου, τον οποίον και στη συνέχεια παρέδωσε στον Θεό.
ο χρυσοσ χανεται, η αγαπη και αφοσιωση μενουν
Ο Διόνυσος θέλησε στη συνέχεια να ανταποδώσει την χάρη στον Μίδα και τον ρώτησε τι θα ήθελε. Ο Μίδας που είχε λατρεία στο χρυσό σε υπέρμετρο βαθμό και το αποθήκευε, απάντησε πως θα ήθελε ότι αγγίζει να γίνεται χρυσάφι. Όπερ και έγινε. Μα αφού στην κυριολεξία αφού ότι άγγιζε γινόταν χρυσάφι, άρχισε να γίνεται και το φαγητό και το νερό και το ψωμί και όλα.
Σύντομα συνειδητοποίησε την μεγάλη συμφορά που τον βρήκε, μέχρι που κόντεψε να πεθάνει από ασιτία και δίψα. Έτσι παρακάλεσε τον Θεό Διόνυσο να τον απαλλάξει από αυτό το μαρτύριο. Εκείνος λοιπόν του υπέδειξε να πλυθεί στον Ποταμό Πακτωλό της Μικρασιατικής Λυδίας. Έτσι κέρδισε τη ζωή του πίσω, κατά μία εκδοχή, ο Βασιλιάς Μίδας.
Έτσι όμως ο ποταμός άρχισε να κατεβάζει χρυσό σε ψήγματα, καθώς στην ουσία με το πλύσιμο του Μίδα, το δώρο του Διονύσου είχε πια μεταβιβαστεί στον ποταμό.
Πέρα από τους συμβολισμούς του μύθου, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η λέξη πακτωλός που γεννήθηκε, και σημαίνει αναμφίβολα ακόμα και σήμερα τον υπερβολικά μεγάλο πλούτο. Όπως πακτωλός χρημάτων για παράδειγμα.
Και βέβαια έμεινε να λέμε το Άγγιγμα του Μίδα, το χρυσό άγγιγμα, αλλά και η φράση «πιο πλούσιος από τον Μίδα».
Ακόμα και τα δώρα των θεών ήταν απατηλά κάποιες φορές. Για την ακρίβεια όσο πιο απληστία, και ενάντια στο κοινό συμφέρον ήταν η επιθυμία, τότε το δώρο αντί για ευλογία, έφερνε βάσανα και τιμωρία.
Τιμωρία όμως που οδηγούσε τον δέκτη, να αναθεωρήσει, και να μην θέλει άλλο τέτοιου είδους δώρα…δώρα που απέβλεπαν στην απληστία, και τον υπέρμετρο υλικό πλούτο για παράδειγμα και όχι στον πλούτο της ψυχής …
Μια παρόμοια εκδοχή του μύθου, σαν παραμύθι παρουσιάζεται στον παρακάτω σύνδεσμο του Υtube.
https://www.youtube.com/watch?v=8T7FsB8dLuo
Aπό την λατρεία του για το χρυσό, ο Μίδας είχε ονομάσει την μικρή του κόρη Χρυσαφένια. Το κορίτσι αυτό όμως έβρισκε περισσότερη ευτυχία και χαρά στα απλά πράγματα, ώσπου έγινε και αυτή ένα χρυσό άγαλμα, από τα συνεχή αγγίγματα του Μίδα. Τότε ο Μίδας γεμάτος δάκρυα κατάλαβε ότι να την έκανε τη ζωή γεμάτη χρυσό, αν δεν είχε την κόρη του…
« Ο χρυσός χάνεται, αυτό που μετράει είναι η αγάπη και αφοσίωση στους γύρω μας. Ποτέ δεν πεθαίνει, ποτέ δεν μαραίνεται..»
