Μεγαλώνοντας ως παιδί στην Αγγλία, ο Τσάρλι Τσάπλιν πέρασε πολλά χρόνια ζώντας σε τρομερή φτώχεια, ειδικά αφότου η μητέρα του κλείστηκε σε άσυλο. Στην αρχή της εφηβείας του, υποχρεωμένος να εργάζεται για τα προς το ζην, βρήκε δουλειά σε ένα βαριετέ, και κατάφερε τελικά να έχει κάποια επιτυχία ως κωμικός.
αυτο που εκανε τον τσαπλιν να ξεχωρισει ηταν αυτη η θλιβερη αφελεια
Αλλά ο Τσάπλιν ήταν απίστευτα φιλόδοξος και έτσι το 1910, σε ηλικία μόλις 19 ετών, μετανάστευσε στις ΗΠΑ, ελπίζοντας να μπει ορμητικά στην κινηματογραφική βιομηχανία. Προσπαθώντας να καταφέρει στο Χόλυγουντ έβρισκε περιστασιακά μικρούς ρόλους, αλλά η επιτυχία φαινόταν να του ξεφεύγει.
Ο ανταγωνισμός ήταν ξέφρενος, και αν και ο Τσάπλιν διέθετε ένα ρεπερτόριο από αστεία που τα είχε μάθει από το βαριετέ, δεν διακρινόταν ιδιαίτερα για το σωματικό χιούμορ που ήταν ζωτικό στοιχείο για τον βωβό κινηματογράφο. Δεν ήταν γυμναστής σαν τον Μπάστερ Κίτον.
Το 1914 ο Τσάπλιν κατόρθωσε να πάρει πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια ταινία μικρού μήκους. Υποδυόταν έναν απατεώνα. Παίζοντας με το κοστούμι για το ρόλο, φόρεσε ένα παντελόνι αρκετά νούμερα μεγαλύτερο, έπειτα πρόσθεσε ένα ημίψηλο καπέλο, τεράστιες μπότες που φορούσε στο λάθος πόδι, ένα μπαστούνι βαδίσματος, και ένα πρόσθετο μουστάκι.
Με τα ρούχα αυτά λοιπόν, ένας καινούργιος χαρακτήρας έπαιρνε ζωή, αρχικά το ανόητο βάδισμα, έπειτα το στριφογύρισμα του μπαστουνιού, στη συνέχεια κάθε είδους αστεία.
Ο Μακ Σένετ ωστόσο, επικεφαλής του στούντιο, δεν θεώρησε το ‘’Make a living’’ όπως λεγόταν η ταινία, πολύ αστεία, και αμφέβαλλε για το αν ο Τσάπλιν, είχε μέλλον στον κινηματογράφο, αλλά κάποιοι κριτική είχαν διαφορετική γνώμη.
Μία μάλιστα κριτική της εποχής έγραψε: “Ο έξυπνος παίκτης που υποδύεται τον ρόλο ενός θρασύ και πολύ κομψού απατεώνα, σε αυτή την ταινία, είναι ένας πολύ ταλαντούχος κωμικός που παίζει εντελώς φυσικά και αυθόρμητα.’’ Το κοινό ανταποκρίθηκε και αυτό με τη σειρά του, καθώς ήταν εισπρακτική επιτυχία η ταινία.
Αυτό που έκανε τον Τσάπλιν να ξεχωρίσει από την ορδή άλλων ηθοποιών ήταν αυτή η θλιβερή αφέλεια που υποδυόταν.
Ο Τσάπλιν είχε την ευφυία να το πιάσει αυτό, και να το εξελίξει και άλλο, κάνοντας τον χαρακτήρα του, όλο και πιο αφελή. Το κλειδί ήταν να κάνει τον χαρακτήρα να βλέπει τον κόσμο, σαν από τα μάτια ενός μικρού παιδιού.
Στο The Bank είναι ένας θυρωρός σε τράπεζα που ονειρεύεται μεγάλα κατορθώματα, ενώ οι ληστές έχουν πιάσει δουλειά στο κτίριο. Στο the Pawnbroker είναι ένας άπειρος βοηθός καταστήματος, που προκαλεί καταστροφές σε ένα μεγάλο εκκρεμές, και στο Shoulder arms, είναι ένας στρατιώτης στα ματωμένα χαρακώματα του Α παγκόσμιου Πολέμου, που αντιδρά στην φρίκη του πολέμου σαν αθώο παιδί.
Ο Τσάπλιν έκανε και κάτι άλλο ευφυές. Φρόντιζε να επιλέγει στις ταινίες του ηθοποιούς πιο μεγαλόσωμους από εκείνον, προσδιορίζοντάς τους, υποσυνείδητα ως ενήλικους νταήδες και τον εαυτό του ως το ανήμπορο νήπιο.
Και καθώς μάλιστα εμβάθυνε στο χαρακτήρα του κάτι παράξενο συνέβη. Ο χαρακτήρας και ο πραγματικός άνδρας άρχισαν να συγχωνεύονται. Ο Τσάπλιν είχε επίσης εμμονή με την ταραγμένη παιδική του ηλικία, και σε μία ταινία του είχε στήσει ως σκηνικό τους δρόμους του Λονδίνου που περπατούσε μικρός.
Περισσότερο από κάθε άλλο κωμικό, ο Τσάπλιν προκαλούσε ένα μείγμα γέλιου και συναισθήματος. Έκανε τον κόσμο να συμπάσχει μαζί του, σαν να ήταν το θύμα, ή να τον λυπούνται σαν ένα χαμένο σκύλο. Ο κόσμος γελούσε και έκλαιγε.
Και το κοινό, το πανέξυπνο κοινό, διαισθάνθηκε ότι ο ρόλος που έπαιζε ο Τσάπλιν, προερχόταν από κάπου βαθιά μέσα του, ότι ήταν ειλικρινής, ότι στην πραγματικότητα έπαιζε τον εαυτό του.
Λίγα χρόνια μετά το “Making a Living’’ o Τσάπλιν ήταν ο πιο διάσημος ηθοποιός του κόσμου. Κυκλοφορούσαν κούκλες Τσάπλιν, κομικς, παιχνίδια, δημοφιλή τραγούδια και μικρές ιστορίες γράφτηκαν για αυτόν καθώς είχε γίνει παγκόσμιο είδωλο.
Ο Τσάπλιν τα είχε καταφέρει με την ανεπιτήδευτη σαγήνη του!.
Οι σημαντικότεροι σαγηνευτές σε όλο τον κόσμο έχουν ένα τρόπο να παίζουν με το ασυνείδητο των ανθρώπων κάνοντας τους να αντιδρούν με ένα τρόπο που δεν μπορούν να κατανοήσουν ή να ελέγξουν.
Ο Τσάπλιν εντελώς τυχαία, ανακάλυψε την δύναμη αυτή, όταν κατάλαβε την μαγική επίδραση που θα μπορούσε να έχει πάνω στο κοινό, παίζοντας με την αδυναμία του, υπονοώντας πως είχε ένα παιδικό μυαλό σε ένα σώμα ενήλικου.
Ήταν όμως και το timing ολόσωστο. Στις αρχές του 20ου αιώνα ο κόσμος άλλαζε ριζικά και ραγδαία. Οι άνθρωποι δούλευαν ολοένα και περισσότερες ώρες σε ολοένα και πιο μηχανικές δουλειές, η ζωή γινόταν σταδιακά πιο απάνθρωπη και άκαρδη, όπως φανέρωναν οι καταστροφές του Α παγκοσμίου πολέμου. Παγιδευμένοι σε αυτούς τους ρυθμούς, οι άνθρωποι εκείνοι, λαχταρούσαν όσο τίποτα, μια χαμένη παιδική ηλικία, που φανταζόντουσαν σαν ένα χρυσό παράδεισο!
Από το βιβλίο η Τέχνη της Σαγήνης του Robert Greene
