Ο Βασίλης Τζιγκούρας μας διηγείται την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία του, πως παράτησε την δουλειά του γιατί δεν γον γέμιζε καθόλου, και πως ανοίγοντας τα φτερά του, έχει φτάσει σήμερα να στέλνει αναπηρικά αμαξίδια σε όλο το κόσμο.
ζουσα σαν ρομποτ χωρισ νοημα
Βασίλη, πως προέκυψε η ιδέα να ασχοληθείς με τα αναπηρικά αμαξίδια για τα ζώα;
Ήμουν σε μια δύσκολη ψυχολογική κατάσταση στη ζωή μου, ήταν άνοιξη προς καλοκαίρι του 2015. Η ζωή μου ήταν συμβατική, η δουλειά μου ήταν συμβατική και κάπως έπρεπε να βρω τρόπο να το ανατρέψω.
Ενώ δεν ένιωθα καλά λοιπόν και είχα κλειστεί στον εαυτό μου, ξεκίνησα να βλέπω κάποια βίντεο με ζώα, κυρίως από την Λατινική Αμερική, και πέφτω πάνω σε ανάπηρα ζωάκια, και έβλεπα ότι υπήρχε κόσμος που έφτιαχνε αναπηρικά αμαξίδια, με υλικά όπως σωλήνες ύδρευσης, κάποια εξαρτήματα, και ήταν αυτό ακριβώς που με ενθουσίασε, με έκανε να γυρίσω τον διακόπτη και να πω, το ξεκινάω τέλος!
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έχω επαφή με ζώα, και στο σπίτι είχα πάντα ζώα.
Τι εννοείς με τον συμβατικό τρόπο ζωής;
Αυτό το κλασσικό οχτάωρο, ο κλασσικός μισθός, ζούσα σαν ρομπότ, χωρίς νόημα. Ήμουν υδραυλικός σε αντιπροσωπεία, τα χρήματα ήταν καλά, αλλά είναι αυτό που λέω λεφτουδάκια, αδειούλα, ζούσα «υποκοριστικά».. όπως λέω και όλα με εκνευρίζανε.
Πως συνδύασες τη γνώση του υδραυλικού με τη γνώση να φτιάχνεις τα αμαξίδια;
Είχα τελειώσει και νωρίτερα, Μηχανουργός Τεχνικός Βιομηχανικής Παραγωγής σε μια τεχνική σχολή στη Λάρισα το 1997, όπου είχα πάρει από εκεί τις βασικές γνώσεις όσον αφορά την επεξεργασία αλουμινίου.
Βέβαια επειδή οι γνώσεις από τις σχολές μόνο δεν φτάνουν, από εκεί και πέρα, χτύπησα πολλές πόρτες κτηνιάτρων, μηχανολόγων, αλλά και φυσικοθεραπευτών, όπου ένας τέτοιος ειδικός και φίλος μου, μου εξήγησε κάποια πράγματα, και έτσι χτίζοντας ένα μπούσουλα, προχώρησα σε κάποιες αυτοσχέδιες κατασκευές. Αυτό όμως έπρεπε να το εξελίξουμε και άλλο και έτσι φτάσαμε στο σήμερα.
Πως αισθάνθηκες όταν έφτιαξες το πρώτο αναπηρικό αμαξίδιο;
Δεν μου άρεσε καθόλου! Και σήμερα δεν μου αρέσουν τα αμαξίδια.. γενικά νομίζω το μυστικό της επιτυχίας για μένα είναι: .. «να μην σου αρέσει αυτό που κάνεις, ώστε να θες να κάνεις κάτι καλύτερο». Έτσι έγινε λοιπόν, και σκεφτείτε, ότι για τον πρώτο σκυλάκο, τον Λούπο που το έφτιαξα, δεν μου άρεσε και το πήρα πίσω. Και μετά από μία εβδομάδα του πήγα κάτι καλύτερο!
Πόσα αναπηρικά αμαξίδια έχετε φτιάξει μέχρι σήμερα;
Έχουμε ξεπεράσει τα 2.000 αμαξίδια, πηγαίνουμε στα 2.500 πλέον, αν αναλογιστείς ότι κάθε χρόνο φτιάχνουμε γύρω στα 300 -350, έχοντας κλείσει πλέον σαν επιχείρηση 8 χρόνια.
Είστε η μοναδική επιχείρηση που το κάνει ;
Όχι υπάρχουν και άλλοι αξιόλογοι άνθρωποι που κάνουν πολύ καλή δουλειά και βοηθούν. Είμαστε πάντως δύο – τρεις το πολύ.
Πως σας προσεγγίζουν οι άνθρωποι που χρειάζονται κάτι τέτοιο, και πόσο είναι το κόστος;
Είναι πολύ πιο φθηνά από ένα αμαξίδιο που θα παραγγείλει κάποιος από το εξωτερικό. Είναι περίπου στη μισή τιμή.
Οι ενδιαφερόμενοι μας βρίσκουν στα social, στο Instagram, στο facebook, αλλά και μέσω mail. Τον Σεπτέμβρη πια, θα ανέβει και η επίσημη ιστοσελίδα μας Plus2feet.gr
Ισχύει ότι έχετε φτιάξει αναπηρικά αμαξίδια μέχρι και για αρκούδες;
Έχουμε φτιάξει για χελώνα, για αγριόχοιρο, πιο παλιά αμαξίδιο αποκατάστασης για ένα ζαρκαδάκι, για ένα αλεπουδάκι, για ζώα φάρμας, τώρα ετοιμαζόμαστε να πάμε στην Τουρκία, για ένα μοσχαράκι, καθώς μας κάλεσαν από την Τουρκική Ομοσπονδία για τα δικαιώματα των ζώων.
Έχετε κάνει δωρεές όπου υπήρχε ανάγκη;
H plus2feet, έχει κάνει πάρα πολλές δωρεές, εκτός από χορηγίες, έχουμε βάλει και χρήματα από την τσέπη μας, από το εισόδημά μας, και τα έχουμε προσφέρει κυρίως σε φιλοζωικά σωματεία, και σε κάποια μεμονωμένα περιστατικά, που δεν υπάρχουν πόροι για να καλυφθεί το ποσό.
Κάνουμε κάποιες καμπάνιες, όπως αυτή που έχουμε ξεκινήσει τώρα και θα την ολοκληρώσουμε όταν ανέβει το site, είναι κάποιες μπλούζες που πουλάμε, και από τις πωλήσεις όλα τα έσοδα θα διατεθούν για κατασκευή αμαξιδίων, για τα αδεσποτάκια που φιλοξενούνται σε δομές, ή σε σπίτια εθελοντών.
Πως είναι η ζωή για τα σκυλάκια με το αμαξίδιο;
Πλέον είναι δεδομένο, ότι το σκυλάκι θα περπατήσει, και με τους κηδεμόνες τους έχουμε τέτοια σχέση, που όταν τυχόν φύγει από τη ζωή, θα με πάρουν και θα κλαίμε παρέα.
Μιλήστε μου για τους συνοδοιπόρους σας σε αυτό το μοναδικό ταξίδι που ξεκινήσατε
Συνιδρυτής της plus2feet, είναι η σύζυγός μου, εκπαιδεύτρια σκύλων και δημοσιογράφος, η Ρενάτα Γρυπάρη, επίσημος υποστηρικτής και μηχανολόγος μας, ο Θύμιος Αποστολάκης από τα Γιάννενα, με τον οποίο έχουμε εδώ και ένα χρόνο στενή συνεργασία και εξελίσσουμε τα αμαξίδια.
Είναι ιδιοκτήτης της TimAp Design Studio και μας υποστηρίζει πλέον, ως επίσημος σχεδιαστής μηχανικός, όπου στο εφεξής θα εξελίξουμε πάρα πολύ τα αμαξίδια.
Είναι η Κτηνιατρική Λάρισας με επικεφαλής την κ. Ζώη, και συνεργαζόμαστε με το Εθνικό Κέντρο Έρευνας και Τεχνολογικής Ανάπτυξης ΕΚΕΤΑ όπου περνάμε από βιομηχανική αξιολόγηση τα σκυλιά, σε ειδικούς διαδρόμους, που στήνουμε στα ΤΕΦΑΑ Θεσσαλίας, και βάζουμε τα σκυλάκια με αμαξίδια να περπατήσουν σε αυτούς τους διαδρόμους, ώστε να αποδείξουμε στον κόσμο, πόσο μειώνεται η καταπόνηση, όταν κινούνται με αμαξίδιο.
Και θα κάνουμε και τώρα μια ακόμη αξιολόγηση με επικεφαλής τον Δημήτρη Τσαόπουλο, τον κύριο ερευνητή, να αποδείξουμε πόσο ένα γέρικο ζωάκι ξεκουράζεται πάνω στο αμαξίδιο σε συνεργασία με το ΕΚΕΤΑ.
Έχετε και στείλει αμαξίδια και σε άλλες χώρες;
Έχουμε στείλει στην Ινδία, στο Πουέρτο Ρίκο, στην Ουκρανία στην εμπόλεμη ζώνη, στην Κύπρο στέλνουμε συνέχεια, Γερμανία και Ολλανδία έχουμε στείλει πολλά και ετοιμαζόμαστε να στείλουμε στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, αλλά και στην Ουγκάντα! Βλέπετε μας έχουν μάθει και έξω πια.
Πως προέκυψε η Ουγκάντα αλήθεια, όντας ένα εξαιρετικά φτωχό μέρος;
Είχαν βγάλει έκκληση στο Instagram, ο επικεφαλής που είχε φτιάξει ένα καταφύγιο εκεί για τα παιδάκια, και ζητούσε δύο αναπηρικά αμαξίδια για δύο σκυλάκια, και ευτυχώς το είδαμε.
Μας είπε ο άνθρωπος, δεν έχουμε χρήματα να πληρώσουμε τον εκτελωνισμό, γιατί είναι πολύ μεγάλο το κόστος, και τους είπαμε κανένα πρόβλημα θα τα αναλάβουμε εμείς!
Έτσι λοιπόν, Θα στείλουμε δωρεάν – φυσικά- τα δύο αμαξίδια στην Ουγκάντα, καθώς τα παιδιά εκεί και δεν έχουν ούτε να φάνε, και θα αναλάβουμε τους δασμούς.
Έχουν μπει σκελετοί, θα μπουν καθίσματα, και τώρα μέσα στον Αύγουστο θα ταξιδέψουν για την Ουγκάντα!
Μια δική σου ευχή κλείνοντας
Μακάρι κανένα τους να μην χρειαζόταν καροτσάκι, και να σηκωνόντουσαν να περπατούσαν. Αφού δεν μπορούν όμως είμαστε πάντα εμείς εδώ να κάνουμε το καλύτερο δυνατό, για να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες τους.
