Σπάνιες ιστορίες από τον αείμνηστο δημοσιογράφο και Διευθυντή της ιστορικής Ελευθεροτυπίας Σεραφείμ Φυντανίδη, όπως τα αφηγήθηκε στο βιβλίο του.
ντοκουμεντα που αφηγειται ο σεραφειμ φυντανιδησ με τον καλο του φιλο μανο χατζιδακι
To 2014 o ακαταμάχητος μετρ του λόγου, και αείμνηστος Σεραφείμ Φυντανίδης, μου χάρισε το βιβλίο του, και μου έγραψε μια πολύ ζεστή αφιέρωση για καλή σταδιοδρομία.
Πρόκειται για ένα βιβλίο θησαυρό, και δεν είναι άλλο από «τα 31 αξέχαστα χρόνια στο τιμόνι της Ελευθεροτυπίας».
Αποτελεί διαμάντι, για κάθε δημοσιογράφο παλιό και νέο. Ο Διευθυντής της ιστορικής Ελευθεροτυπίας, αφηγείται την ζωή του μέσα από την εφημερίδα, αλλά και την ιστορία της Ελλάδας με τα πολιτικά, οικονομικά, και πολιτιστικά γεγονότα που τη χάραξαν, όπως τα έζησε, με τις προσωπικότητες που συνέβαλαν, ενίοτε με σπαρταριστές, ενίοτε με συγκινητικές ιστορίες.
Και ενίοτε, με τα ντοκουμέντα της εποχής, που αυτός ο οξυδερκής δημοσιογράφος μετέφερε ή έγινε κοινωνός τους.
Ο Φυντανίδης ήταν καρδιακός φίλος με τον τεράστιο Μάνο Χατζιδάκι. Γράφει λοιπόν:
Με τον Μάνο Χατζιδάκι αναπτύξαμε μια πολύ στενή φιλία. Κάποτε μου είπε «όταν εκδώσατε την Ελευθεροτυπία, μας βγάλατε τη θηλιά από το λαιμό. Ως τότε, ήμασταν όλοι οι καλλιτέχνες δέσμιοι του Οργανισμού Λαμπράκη»
Σε άλλο σημείο αναφέρεται στις ανατρεπτικές και τόσο μπροστά για την εποχή ιδέες του Μάνου Χατζιδάκι ο οποίος έλεγε συχνά « Αντί να κατασκευαστεί αυτό το τεράστιο Μέγαρο Μουσικής στο κέντρο της Αθήνας, καλύτερα θα ήταν να φτιάχναμε δέκα μικρότερα Μέγαρα Μουσικής σε όλη την Ελλάδα».
Μ. Χατζιδάκις : Θα βάλω τον Καραμανλή να μιλά για ποδόσφαιρο, και τον Σαραβάκο για πολιτική.
Κάποτε ο Μάνος του ζήτησε να συναντηθούν με τον αείμνηστο και αξεπέραστο Κίτσο Τεγόπουλο που υπήρξε για χρόνια όπως είχε πει ο Φυντανίδης το αφεντικό του, ο φίλος, και κουμπάρος του. Ήθελε ο Μάνος να βγάλει ένα περιοδικό. Και η περίφημη ιδέα του ήταν ένα πρωτότυπο περιοδικό, σε πολύ φθηνό χαρτί, χωρίς χρώματα, αλλά με ανατρεπτικό περιεχόμενο!
«Θα βάλω τον Κωσταντίνο Καραμανλή να μιλάει για ποίηση και ποδόσφαιρο και τον ποδοσφαιριστή Δημήτρη Σαραβάκο να μιλάει για πολιτική και τέχνη.»
«Σύμφωνοι, του απάντησε ο Κίτσος. «Και θα πάρεις ότι μισθό ζητήσεις αλλά με έναν όρο: Όταν βαρεθείς να κάνεις αυτή τη δουλειά, θα έρχεσαι επί τρία χρόνια στο γραφείο, θα πίνεις καφέ, θα καπνίζεις, δεν θα δουλεύεις, αλλά θα κλείνεις ένα πεντάωρο».
«Τι είναι αυτά που λες βρε Κίτσο;» ρωτά ο Μάνος.
«Σε ξέρω καλά. Βαριέσαι εύκολα και τα παρατάς. Αλλά εγώ θέλω να σε βλέπω κάθε μέρα!» του απαντάει ο Τεγόπουλος.
Φυσικά η συμφωνία χάλασε, αλλά παρέμεινε η φιλία.
Αργότερα ο αεικίνητος Μάνος, έβγαλε το περιοδικό “Τέταρτο”, ιδιοκτησίας, Κοσκωτά..
Έκανε πολύ εντύπωση αυτή η έκδοση, αλλά κάποια στιγμή, όπως περιγράφει ο Φυντανίδης, είτε επειδή βαρέθηκε, είτε επειδή κατάλαβε τι ήταν ο Κοσκωτάς, έφυγε. Όταν τον ρώτησε, γιατί, ο Χατζιδάκις απάντησε:
Η παρωδία, και σπαρταριστή στιχομυθία του Χατζιδάκι, με τον Κοσκωτά
“Ήρθε μια μέρα ένας χονδρός, που τον είχε για αδερφό του ο Κοσκωτάς, και μου είπε ότι θέλει ο δόκτορ, να πηγαίνω να τον βλέπω συχνά στο γραφείο του. Του είπα: Παίρνω ένα καλό μισθό για να δουλεύω στο γραφείο μου. Αν ο κ. Κοσκωτάς, θέλει να με βλέπει και στο γραφείο του, θέλω δεκαπλασιασμό του μισθού! ”
Και αμέσως αποχώρησε ο συνεργάτης..
Ένα βράδυ όταν πια ο Χατζιδάκις είχε αρρωστήσει βαριά, τηλεφωνεί στον Φυντανίδη και του λέει « Σεραφείμ βαρέθηκα να με αντιμετωπίζουν στο σπίτι μου σαν να είμαι άρρωστος. Απόψε θέλω να βρεθούμε και να μου μαγειρέψει κάτι καλό η γυναίκα σου».
Κατά τις 11.30 ο Φυντανίδης τον παρέλαβε από σπίτι του στην οδό Ρηγίλλης, για να πάνε με το αυτοκίνητό του στο Ψυχικό που ήταν το σπίτι του.
Μόλις έβαλε μπρος, του λέει «Πήγαινε σε παρακαλώ στην πλατεία Κολωνακίου, για να αγοράσω τσιγάρα.»
«Κάτσε» του είπε. «Θα πάω εγώ στο περίπτερο».
«Δεν κατάλαβες. Θέλω να πάω εγώ να αγοράσω ένα πακέτο Ντάβιντοφ, να τα μυρίσω και να τα πετάξω. Έτσι για το ασικλίκι!» αντιτείνει ο Μάνος.
Χατζιδάκις: “Βρήκα ένα ωραίο τάφο να με θάψετε”
Μια άλλη ημέρα και ενώ ήταν πολύ άρρωστος πιά, τηλεφώνησε στον Φυντανίδη και του είπε να πάνε στο Μπαλτάζαρ να φάνε και να τα πούνε. Ήρθε ως συνήθως καθυστερημένος αλλά πολύ ευδιάθετος.
«Είμαι πολύ χαγούμενος» είπε στην παρέα. Με αυτό το ρο, που δεν μπορούσε να προφέρει..
«Γιατί Μάνο;»
«Γιατί βγήκα έναν ωραίο τάφο να με θάψετε..»
«Τι είναι αυτά που λες»..
«Κοιτάξτε. Εγώ έχω τελειώσει. Είμαι πολύ άγωστος. Αλλά και τι να κάνω σε αυτή τη ζωή; Πέθανε ο Κουν, πέθανε ο Γκάτσος, πέθανε ο Τσαγούχης. Εκτός του ότι μας κυβεγνάει και το ΠΑΣΟΚ..»
Η φράση του Μάνου που έμεινε στην ιστορία : “Ψηφίζω Ν.Δ γιατί είναι το μόνο κόμμα που μου επιτρέπει να το βρίζω..”
«Πάλι Νέα Δημοκρατία ψήφισες στις εκλογές;» προφέρει ο Φυντανίδης.
«Ναι, γιατί είναι το μόνο κόμμα που μου επιτγέπει να το βγίζω..»
Και συνεχίζει ο Φυντανίδης, στην αφήγησή του.
«Τέλος πάντων, ο Μάνος τα κανόνισε όλα. Βρήκε ένα ταπεινό νεκροταφείο στο Λιόπεσι και ζήτησε να τον θάψουν χωρίς ομιλίες, στεφάνια, τηλεοράσεις, φωτογράφους κτλ».
«Έτσι και έγινε».
Αυτός ο τεράστιος συνθέτης, αυτός ο «θείος» άνθρωπος, που θα μείνει για πάντα στην ιστορία, που οι νότες του γαληνεύουν την ψυχή, ήθελε να φύγει – και έφυγε- με τον πιο ταπεινό τρόπο.
Γιατί ακριβώς γνώριζε τη γήινη διάσταση, και το μεγαλείο που του είχε δοθεί, και είχε καταλάβει, πως όταν φεύγεις, δεν έχεις ανάγκη από κανένα στολίδι, ή φτιασίδι. Τι να τα κάνει εξάλλου;
Ήταν υπέροχος και τότε, και τώρα που είναι ψηλά…
