Το εντυπωσιακό με την ελληνική μυθολογία είναι ότι ενώ μοιάζει με παραμύθι, έχει βαθύτατους συμβολισμούς. Αυτός ο μύθος μιλά για τον Σίσυφο και το αιώνιο βασανιστήριο που καταδικάστηκε, ενώ οι αποσυμβολισμοί που μπορεί να κάνει κανείς είναι παραπάνω από ένας.
ίσως δείχνει την συμπυκνωμένη προσπάθεια της ανθρωπότητας σε μία χωρίς τέλος, επίπονη, ανοδική και εξελικτική πορεία περισσότερο, και λιγότερο τον άνθρωπο και τις ατομικές του προσπάθειες, αν και θα μπορύσε κανεις να πει ότι αφορά την ματαιότητα των προσπαθειών ενός ανθρώπου.
Ο Σίσυφος ένας από τους πιο πονηρούς ανθρώπους της γης, ήταν γιος του Αιόλου του θεού των ανέμων και κατοικούσε εκεί που βρίσκεται σήμερα η Κόρινθος.
Ήταν τόσο πονηρός που κατάφερε να ξεγελάσει και τον ίδιο τον Θάνατο, αλλά και τον θεό του Άδη Πλούτωνα, και για αυτό βέβαια τιμωρήθηκε σκληρά.
Κάθε πρωί ανέβαινε σε ένα ψηλό βράχο στην Ακροκόρινθο, και από εκεί το αετίσιο μάτι του παρακολουθούσε την κίνηση τριγύρω, και δεν του ξέφευγε τίποτα. Έτσι γνώριζε όλα τα μυστικά ανθρώπων και Θεών.
Από το παρατηρητήριό του είδε μια μέρα τον Δία να αρπάζει την όμορφη κόρη του θεού των ποταμών του Ασωπού. Την έλεγαν Αίγινα και ο καημένος πατέρας της έψαχνε παντού να την βρει.
Όταν ο απελπισμένος πατέρας πλησίασε τον Σίσυφο τον παρακάλεσε να τον βοηθήσει. Ωστόσο εκείνος φοβήθηκε την οργή του Δία και δεν μπορούσε να μαρτυρήσει αυτό που είδε.
Όμως ο πατέρας της κοπέλας τον δελέασε με ένα δώρο. Σήκωσε ένα βράχο και άρχισε να τρέχει γάργαρο νερό. Ο Σίσυφος που υπέφερε από δίψα στον ξερό βράχο, χάρηκε τόσο πολύ, που ξέχασε τον φόβο του και μαρτύρησε αυτό που είχε δει.
Ο Δίας δεν άργησε να το μάθει και κάλεσε τον Άρη τον θεό του πολέμου να στείλει τον θάνατο να τον πάρει.
Μα αυτός ο παμπόνηρος ο Σίσυφος, τον ξεγέλασε και τον έδεσε χειροπόδαρα.
Με τα πολλά συνελήφθη ο Σίσυφος και οδηγήθηκε στον θάνατο.
Και πάλι μια πονηρή σκέψη πέρασε από το μυαλό του, καθώς θυμήθηκε ότι ήθελε να δώσει στη γυναίκα του Μερόπη μια τελευταία οδηγία. Τον άφησαν και τότε εκείνος της είπε να μην θυσιάσουν τίποτα για καιρό οι κάτοικοι στον Θεό Πλούτωνα.
Πράγματι έτσι έγινε, και καθώς ο Θεός Πλούτωνας άρχισε να ανησυχεί γιατί δεν του προσέφεραν θυσίες, παρουσιάστηκε ο Σίσυφος μπροστά του και του είπε ότι αν τον έβγαζε από τον Άδη, θα έπειθε τους ανθρώπους.
Αφού λοιπόν εξαπάτησε και τον Θεό Πλούτωνα βγήκε, αλλά κάποτε γέρασε και δεν μπορούσε να εξαπατά με τον ίδιο τρόπο. Όταν λοιπόν στα γεράματα οδηγήθηκε στον Άδη, ο Πλούτωνας που είχε μάθει τη σκευωρία εις βάρος του, τον καταδίκασε σε ένα φοβερό βασανιστήριο.
Να σπρώχνει μια μεγάλη πέτρα σε μια πλαγιά ώστε να την ανεβάσει στην κορυφή.
Μα όταν πλησίαζε στην κορυφή, η πέτρα του ξέφευγε κατρακυλούσε στον κατήφορο και άντε πάλι από την αρχή.
Και αυτό το μαρτύριο, όπως πίστευαν οι αρχαίοι πρόγονοι θα ήταν αιώνιο….
