Έρωτας ή καψούρα;
Είμαστε ένας λαός που είναι εθισμένος στην «καψούρα», στα άπειρα σκορπίσματα γαρυφάλλων στα μπουζούκια, που προ κρίσης ιδίως πολλοί από εμάς, επισκεπτόμασταν τακτικότατα, αφού δούλευαν σχεδόν όλες τις ημέρες της εβδομάδας. Είμαστε “εθισμένοι” στα τραγούδια πόνου και εγκατάλειψης, και κάποια βεβαίως είναι και αριστουργήματα.
Και για αυτό και οι αντιδράσεις ήταν ακραίες όταν η Δέσποινα Βανδή δεν έκανε τίποτα άλλο από το να επικοινωνήσει τον έρωτα της με τον γνωστό πλέον (για τους λάθος λόγους) Βασίλη Μπισμπίκη. Γιατί πρόκειται για έναν καταξιωμένο ηθοποιό, που το πανελλήνιο θα μπορούσε να έχει μάθει όχι για τα φρονήματα του ή τη σχέση του με την Δέσποινα Βανδή, αλλά για τα θεατρικά πεπραγμένα του.
Λες και μια γυναίκα στα 50 δεν έχει δικαίωμα να ζήσει όπως επιθυμεί, και να καλωσορίσει το μεγάλο δώρο που λέγεται έρωτας και ακόμα αγάπη. Κάθε γυναίκα και κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να ζήσει τον έρωτά του όπως ακριβώς επιθυμεί. Και πως μπορεί να προσβάλλει ο έρωτας το κοινό αίσθημα, αναρωτιέμαι. Αντιθέτως η βία, η τραπ μουσική, και τα κακά παραδείγματα είναι αυτά που προσβάλλουν βάναυσα την αισθητική μας, και όχι μόνο.
Και η γυναίκα που έχει γίνει μάνα, που έχει αφοσιωθεί στο ρόλο της μητρότητας, έχει κάθε δικαίωμα να ζήσει αυτό το πρωτόγνωρο αίσθημα. Διότι ο αυθεντικός έρωτας δεν περιέχει τοξικότητα, δεν περιέχει ζήλια που σε κατατρώει και οδύνη. Αντιθέτως είναι μια κινητήρια δύναμη που σου δίνει ζωή, σε κάνει να φαίνεσαι νεότερος και σε κάνει επίσης να βλέπεις και να χαίρεσαι τη ζωή σαν παιδί.
Και νωρίτερα όταν ο συμπαθέστατος και τόσο ταλαιπωρημένος επαγγελματικά Μαυρίκιος Μαυρικίου έκανε ακριβώς αυτό να βγει και να επικοινωνήσει τον έρωτα του, να πει για την ακρίβεια ότι «την πρώτη φορά που έκανε έρωτα με την όμορφη Ιλάειρα, έβαλε τα κλάματα» έπεσαν να τον φάνε. Γιατί όμως; Aκραίο για κάποιους αυτό που είπε, ίσως να ήταν, ωστόσο έτσι ένιωσε, έτσι έκανε.
Για καιρό λοιπόν ο Μαυρίκιος πρωταγωνιστούσε στα φώτα αλλά για τον λάθος λόγο. Προσωπικά εγώ απολαμβάνω να ακούω για ιστορίες αγάπης, που δεν έχουν τίποτα τοξικό και μεμπτό αν το σκεφτείς, παρά για χίλια δύο ασήμαντα πράγματα, όπως που πήγε τι έκανε και τι φόρεσε κάποιος, ή ακόμα τοξικές ειδήσεις που εντείνουν τη μιζέρια, την θλίψη, και την απόγνωση.
Γιατί η ουσία δεν μπορεί να είναι άλλη από τον έρωτα. Αυτόν που μεταξύ μας όλοι επιθυμούμε διακαώς να ζήσουμε, αλλά φοβόμαστε. Γιατί έχουμε συνδέσει τον έρωτα με τη μοναξιά, τη θλίψη και την μαχαιριά στην καρδιά. Με αλλεπάλληλες νύχτες οδυρμού, κατανάλωσης αλκοόλ και τσιγάρων, όχι ότι είναι σωστό αυτό, που περιγράφονται σε μεγάλα σουξέ, και σε μεγάλα όσο και διαχρονικά τραγούδια.
Αυτός είναι ο πιο ωραίος ορισμός για τον έρωτα, με τη «βούλα» του Σωκράτη.
«Έρωτας δεν είναι να θέλεις δικό σου, ότι είναι πιο ωραίο. Αυτό είναι κτητικότητα. Έρωτας είναι να βρεθεί ένα άτομο που θα γεννήσει μέσα στην ψυχή σου ότι ωραιότερο υπάρχει και εσύ μέσα στην ψυχή του ότι ωραιότερο υπάρχει. Μα αυτό δεν φτάνει. Μισερή είναι η γνώση σου για τον έρωτα. Πρέπει να ξαναβρείς ένα άλλο άτομο, που θα ξαναγεννήσει μέσα στην ψυχή σου ότι ωραιότερο υπάρχει, και εσύ μέσα στην ψυχή του να κάνεις το ίδιο. Πρέπει μετά να περάσεις σε τρίτο αναβαθμό με τον ίδιο τρόπο. Σε τέταρτο, σε πέμπτο…. Σε νιοστό αναβαθμό, ώστε να φτάσεις κάποτε ελευθερωμένος από τη λεπτομέρεια, να βρεθεί ένα άτομο που θα σου γεννήσει μέσα στην ψυχή σου ότι υπέρτατο υπάρχει, και εσύ μέσα στην ψυχή του ότι υπέρτατο υπάρχει ..»
Και ορισμός αυτός, φυσικά ανήκει στο «Συμπόσιον» του Πλάτωνος που είναι γνωστό και ως το βιβλίο του περί έρωτος. Και η γυναίκα που δίνει τον ορισμό είναι η γνωστή σε όλους, Διοτίμα.
Και με τον ορισμό αυτό συμφώνησε ο μέγιστος των σοφών, ο φιλόσοφος Σωκράτης.
Οπότε μένει να δούμε αν θα συμφωνήσουμε ή θα διαφωνήσουμε μαζί του.
