Από τις συνεντεύξεις που με κάνουν εξαιρετικά περήφανη, καθώς έρχομαι σε επαφή με τον κόσμο κάθε ανθρώπου, και “γίνομαι κοινωνός” του. Η Séblé Bailly du Bois είναι μια πανέμορφη Αφρογαλλοελληνίδα, που έζησε σε ένα ίδρυμα στην Αιθιοπία της μέχρι τα 3, και στη συνέχεια υιοθετήθηκε από μια υπέροχη Γαλλίδα.
Μεγάλωσε σε ένα σπίτι με την μουσική του Χατζιδάκι, έκανε σπουδές στο εξωτερικό, και μεσούσης της καραντίνας, αποφάσισε να κάνει την επιχείρησή της με γυναικείες τσάντες, με μηδέν budget!
”ελπιζω μια μερα από το ξυπόλητο κοριτσάκι που έτρεχε στις αλάνες της Αντίς Αμπέμπα, να γίνω η αφροελληνογαλλίδα σχεδιάστρια που οργανώνει την εβδομάδα μόδας της Νέας Υόρκης”
Η Séblé, είναι ένα πλάσμα υπέροχο με απίστευτη παιδεία, και θίγει και το θέμα του ρατσισμού, και εδώ, και στα video της στο ΤικΤοκ.
Μια συνέντευξη που αξίζει να διαβάσετε!
Séblé η ιστορία σου θα μπορούσε να γίνει ταινία. Γεννήθηκες στην Αιθιοπία και είσαι υιοθετημένη από Γαλλίδα μαμά και μεγάλωσες στην Ελλάδα. Θα σου πω αρχικά πολύ μεγάλο μπράβο που το μοιράζεσαι με τον κόσμο, και θα ήθελα να μου μιλήσεις για αυτό.
Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια και για το πρόσκληση σας σε αυτή την συνέντευξη. Μικρή ήθελα πολύ να ζω σε ταινία, και κάθε στάδιο της ζωής να έχει φόντο και διαφορετικό soundtrack.
Σήμερα ξέρω, πως δεν έχει γραφτεί ακόμη σενάριο να χωράει την πολυπλοκότητα και την ομορφιά της μέχρι τώρα ζωής μου, με χαρακτήρες όσο πολύχρωμους και θερμούς όσο οι άνθρωποι που με περιτριγυρίζουν.
Γεννήθηκα στην Αιθιοπία και έζησα σε ίδρυμα μέχρι τα 3, που με υιοθέτησε η μητέρα μου. Μεγάλωσα στην Ελλάδα σε ένα σπίτι γεμάτο αγάπη. Ένα σπίτι στο οποίο ηχούσαν μελωδίες του Χατζιδάκι και της Αλεξίου, ένα σπίτι που με έμαθε να αγαπώ την τέχνη, τα ταξίδια, το φαγητό και το διαφορετικό.
Η αλήθεια είναι πως δυσκολευόμουν και δυσκολεύομαι ακόμη να ανοιχτώ, να μοιραστώ όλα όσα με γεμίζουν/ βασανίζουν/ χαροποιούν ή στεναχωρούν. Νιώθω όμως πως θέλω πλέον να μην «ζω» ό,τι ζω μόνη μου. Σκέφτομαι πως όταν μοιράζομαι τα βιώματα ή το τρόπο ζωής μου βοηθάω τον εαυτό μου να απελευθερωθεί αφενός και αφετέρου έχω την ελπίδα πως ίσως να βοηθάω και κάποιον άλλον εκεί έξω.
Έκανες σπουδές στο εξωτερικό. Μίλησε μου για αυτές.
Ξεκίνησα με ένα διπλό προπτυχιακό πάνω στο Διεθνές εμπόριο και το μάρκετινγκ στη Λυόν. Ύστερα έκανα μάστερ πάνω στην βιώσιμη μόδα και την επιχειρηματικότητα στο Άμστερνταμ. Όνειρο μου ήταν πάντα η μόδα, αλλά θεώρησα πως μια σωστή βάση πάνω στο εμπόριο θα μου κρατούσε πάντα τις πόρτες ανοιχτές, σε περίπτωση που ο χώρος της μόδας δεν ήταν για εμένα.
Ευχαριστώ την μητέρα μου που μου έδωσε τη δυνατότητα του να σπουδάσω στο εξωτερικό. Εκεί είχα την τύχη να συναναστραφώ με παιδιά απ’ όλο τον κόσμο, με τα οποία ίσως να μην μοιραζόμουν τις ίδιες συνήθειες, γεύσεις ή πολιτισμικές αντιλήψεις, αλλά που βιώναμε την μεταβατική αυτήν περίοδο με τα ίδια άγχη , χαρές, όνειρα.
Οι σπουδές στο εξωτερικό μ’ έκαναν ακόμη πιο ανεξάρτητη, με έμαθαν να φροντίζω τον εαυτό μου, να οργανώνω σωστά το χρόνο μου, να πληρώνω λογαριασμούς, να μαγειρεύω αλλά πάνω απ’ όλα με έκανα να συμφιλιωθώ και να αγαπήσω την μοναξιά.
ξεκινησα το project με τισ τσαντες, εν μεσω καραντινασ, με μηδενικο budget
Και έφτασες στο σημείο να κάνεις την δική σου εταιρία. Σχεδιάζεις απίθανες πραγματικά τσάντες. Μίλησέ μου για αυτή την πρωτοβουλία καθώς είσαι μόλις 25 ετών. Πως προέκυψε η πρωτοβουλία; Πως πήρες το ρίσκο;
Ρίσκο υπάρχει όταν έχεις κανείς κάτι να χάσει. Ξεκίνησα το όλο project εν μέσω καραντίνας, με μηδενικό budget και μάτια γεμάτα αστεράκια και όνειρα. Αγαπώ το δέρμα αλλά και το περιβάλλον.
Challenge μου ήταν λοιπόν να βρω τρόπο να συμφιλιώσω το δέρμα με τη βιωσιμότητα. Η τσάντα σαν αντικείμενο πέρα από βασικό αξεσουάρ για κάθε γυναίκα, για εμένα συμβολίζει την δυνατότητα του να έχεις μια ασφάλεια πάντα μαζί σου. Να μπορείς να κουβαλάς παντού και πάντα κάτι να θυμίζει σπίτι.
Από τα κλειδιά, το πορτοφόλι, τις κάρτες σου μέχρι το φυλαχτό σου, μια φωτογραφία ή το αγαπημένο σου κραγιόν. Στην τσάντα σου δεν ξέρει κανείς τι κουβαλάς, και όμως μέσα χωράς κομμάτια του εαυτού σου.
Όσο για το κομμάτι της βιωσιμότητας δουλεύω αποκλειστικά με non-exotic δέρματα όπως είναι το βόειο ή το πρόβειο. Επομένως το δέρμα που χρησιμοποιώ είναι υποπροϊόν της βιομηχανίας κρέατος. Τα δέρματα παράγονται στην Ελλάδα, από μικρούς βιώσιμους παραγωγούς και είναι φυσικά βαμμένα. Οι τσάντες ράβονται σε ατελιέ στο κέντρο της Αθήνας, και τα πατρόν είναι ειδικά σχεδιασμένα ώστε να υπάρχει όσο μικρότερη σπατάλη γίνεται. Ό,τι κομμάτια δέρματος περισσεύουν, εάν είναι αρκετά μεγάλα τότε γίνονται αξεσουάρ αλλιώς χρησιμοποιούνται για λεπτομέρειες σε άλλα σχέδια.
”στα 22 μου που ξεκινησα, σαν μαυρη και νεα επιχειρηματιασ, πολλοί προσπαθησαν να με ξεγελασουν”
Tι χρειάζεται να κάνει κάποιος νέος ή νέα που επιθυμεί να ανοίξει την δική του επιχείρηση; Θα μπορούσες να μας δώσεις έναν οδηγό, και μερικά tips;
Γερό στομάχι, υπομονή και καλούς λογιστές. Γενικά η Ελλάδα δεν ευνοεί τους νέους επιχειρηματίες. Παρόλα αυτά, υπάρχουν πάντα άνθρωποι οι οποίοι θα σου απλώσουν ένα χέρι βοήθειας. Σαν μαύρη και νέα επιχειρηματίας (ήμουν 22 όταν ξεκίνησα) πολλοί ήταν εκείνοι που προσπάθησαν να με ξεγελάσουν, περιγελάσουν και να με αποθαρρύνουν. Ήμουν τυχερή όμως, και στο δρόμο μου βρέθηκε ο κύριος Κώστας, τεχνίτης δέρματος, που με έμαθε όσα ξέρω για το δέρμα και τις τσάντες και πάντα είχα την σταθερή και τρομερά γερή υποστήριξη των δικών μου.
Που μπορεί κανείς να βρει αυτές τις απίθανες τσάντες;
Αυτήν τη στιγμή μπορεί να βρει ή δει κάποιος τις τσάντες μου μέσω το e-shop, αλλά και με ραντεβού στο showroom μου. Μέχρι τον Απρίλιο είχα ένα κατάστημα στο Χολαργό που δυστυχώς βρισκόταν σε μέρος με ελάχιστο πέρασμα, και οικονομικά δεν με συνέφερε να συνεχίσω να το νοικιάζω.
Η αλήθεια είναι πως δουλεύω περισσότερο διαδικτυακά και μέσω των social media, οπότε η απώλεια του καταστήματος δεν επιβάρυνε την επιχείρηση μου. Παρόλα αυτά το κατάστημα εκείνο είχε τρομερά μεγάλη συναισθηματική αξία για εμένα καθώς είχα κάνει όλα τα έργα μόνη μου αφιερώνοντας πολύ χρόνο και μεράκι για τη διαμόρφωση του χώρου.
”Η αλήθεια είναι πως πέρασαν αρκετά χρόνια πριν σταματήσω να αισθάνομαι ντροπή και ενοχές για το χρώμα του δέρματος μου”
Είσαι ένα πανέμορφο πλάσμα που βγήκε και είπε και την αλήθεια της. Ωστόσο υπάρχουν κάποια ρατσιστικά σχόλια, και έχεις κάνει ειδικό βίντεο στο ΤΙΚ ΤΟΚ σχετικά. Θα ήθελα να μου μιλήσεις για αυτό και κυρίως για τον τρόπο που το αντιμετωπίζεις.
Ρατσιστές, σεξιστές, ομοφοβικοί κλπ υπάρχουν παντού. Τις περισσότερες φορές προσπαθώ να επικεντρωθώ στους ανθρώπους που αξίζουν, που σου ομορφαίνουν την ημέρα. Μερικές φορές όμως θεωρώ πως είναι ευθύνη μου να απαντήσω, όχι μόνο για εμένα, αλλά και για την οποιαδήποτε Σέμπλε, που ίσως να μην μπορεί ακόμη να το κάνει για τον εαυτό της.
Δεν είχα πάντα το θάρρος, το κουράγιο την υπομονή να απαντάω στις ρατσιστικές συμπεριφορές. Η αλήθεια είναι πως πέρασαν αρκετά χρόνια πριν σταματήσω να αισθάνομαι ντροπή και ενοχές για το χρώμα του δέρματος μου πράγμα που σήμερα μου φαίνεται ακραίο και εξοργιστικό αλλά και τρομερά στενάχωρο όσο σκέφτομαι πως σαν εμένα υπάρχουν και υπήρξαν άλλα τόσοι άνθρωποι που δεν έμαθαν να αγαπούν, να θαυμάζουν και να είναι περήφανοι για το χρώμα, την καταγωγή, την ιστορία τους.
”Ο Ρατσισμός στην Ελλάδα είναι πιο ”αφελής”.εκφράσεις σαν το “γαζέλα”, “‘άλογο”, “αραπίνα” στην πραγματικότητα είναι υποτιμητικοί ”
Πιστεύεις ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα φιλική στους ανθρώπους με διαφορετικό χρώμα; Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να αλλάξει ;
Πιστεύω πως σε κάθε χώρα υπάρχουν λαμπροί άνθρωποι, με παιδεία, μόρφωση, ευγένεια και τρόπους. Υπάρχουν και άνθρωποί που δεν στάθηκαν τόσο τυχεροί όμως. Άνθρωποι με βάσεις τόσο ρηχές και αδύναμες που όλη τους η ύπαρξη βάλλεται στην όψη του διαφορετικού. Μικρά και φοβισμένα πλάσματα που μεγάλωσαν στο σκοτάδι και την αμορφωσιά.
Ήμουν τυχερή και μεγάλωσα σε ένα πολύ ανοιχτόμυαλο και μορφωμένο περιβάλλον το οποίο με προστάτεψε αλλά και μου έδωσε τα εφόδια για να μάθω να προστατεύω τον εαυτό μου.
Συγκριτικά με άλλες χώρες στις οποίες μπορεί να έχω ζήσει, στην Ελλάδα ο ρατσισμός είναι πιο “αφελής”. Είναι βαθιά ριζωμένος στην αντίληψη αλλά και τη σύγχρονη ελληνική γλώσσα και πλέον εκφράσεις σαν το “γαζέλα”, “‘άλογο”, “αραπίνα” χρησιμοποιούνται σαν κοπλιμέντα, όταν στην πραγματικότητα είναι παρά μόνο υποτιμητικοί και άκρως ρατσιστικοί όροι, τον οποίων κανένας δεν θα σκεφτεί την πραγματικοί σημασία πριν τους ξεστομίσει.
”οι συνθηκεσ του ορφανοτροφιου ειναι βιαιες και αδικεσ για ενα τοσο μικρο παιδακι”
Θα ήθελα να βελτιώσω πολλά στην Ελλάδα, γιατί είναι χώρα μου και την αγαπώ. Θα ξεκινούσα όμως από την παιδεία, γιατί εκεί είναι που χτίζονται οι βάσεις, και μπαίνουν τα θεμέλια των ανθρώπων που θα διαμορφώσουν την κοινωνία του αύριο.
Θα ήθελα να μοιραστείς ένα όραμά σου μαζί μας. Και θα ήθελα να μου πεις πως ονειρεύεσαι τη ζωή σου.
Θα ήθελα μέσα από το έργο μου να προσφέρω και να μοιραστώ την αγάπη και την υποστήριξη που έχω λάβει. Η ζωή μου ξεκίνησε δύσκολα, χωρίς γονείς και σε μια πολύ φτωχή χώρα. Οι συνθήκες του ορφανοτροφείου είναι βίαιες και άδικες για ένα τόσο μικρό παιδάκι. Αλλά όλα μου τα βιώματα είναι εκείνα που με παροτρύνουν να μάχομαι και να επιδιώκω το καλύτερο, το ακατόρθωτο.
Ελπίζω μια μέρα να αφήσω ιστορία στο χώρο της μόδας και από το ξυπόλητο κοριτσάκι που έτρεχε στις αλάνες της Αντίς Αμπέμπα να γίνω η αφροελληνογαλλίδα σχεδιάστρια που οργανώνει την εβδομάδα μόδας της Νέας Υόρκης.
