Η ελιά και το λάδι της από αρχαιοτάτων χρόνων υπήρξε εξαιρετικά πολύτιμο και σαν σύμβολο και σαν ουσία για τους Έλληνες.
Στη θάλασσα πιστευόταν ότι το λάδι παίζει ρόλο στον κατευνασμό της τρικυμίας. Για αυτό και ρίχνεται από τους ναυτικούς που επιβαίνουν σε μικρά σχετικά πλοία, για να δαμάσουν τα κύματα.
Όπως έχουν υποστηρίξει, το λάδι φαίνεται να επενεργεί σαν μεμβράνη πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας, και συνεπώς αποτελεί εμπόδιο στην υπερύψωση των κυμάτων στην τροχοειδή τους κίνηση.
Μικρή ποσότητα ελαίου λοιπόν αρκεί για να καλύψει μεγάλη επιφάνεια με ένα γλοιώδες επίστρωμα και να υποβοηθήσει έτσι το πλοιάριο που κινδυνεύει.
Για αυτό το σκοπό χρησιμποποείται και ο «ελαιοφόρος σάκος» γεμάτος με έλαιο.
Συνήθιζαν να τον κρατούν εφεδρικό οι ναυτικοί, για ώρα ανάγκης. Σε τέτοιες ώρες λοιπόν, τρυπιέται, και κατεβάζεται στη θάλασσα ώστε να σύρεται πάνω στα κύματα.
Οι Έλληνες ναυτικοί, κράτησαν λοιπόν αυτό το παλιό έθιμο και το μετέτρεψαν σε λατρευτικό.
Με την προσήλωση στα θεία που τους χαρακτηρίζει, έχουν και το έθιμο να ρίχνουν σε στιγμές κινδύνου των πλοίων τους, το λάδι από το καντήλι του Αγίου Νικολάου που πάντοτε το διατηρούν αναμμένο μέσα στο καράβι!.
Έτσι λοιπόν και είναι αξιοπρόσεκτο, πως από τις δύο πιο πάνω συνήθειες των Ελλήνων που είδαμε, έμεινε και η πασίγνωστη φράση που χρησιμοποιούμε όταν η θάλασσα έχει απόλυτη γαλήνη.
Τότε λέμε λοιπόν, η θάλασσα είναι λάδι!
