Τα κοχύλια είναι ένα όμορφο δημιούργημα κάποιων ζωντανών πλασμάτων στη θάλασσα.
Ονομάζονται οστρακοειδή και κάθε μα κάθε κοχύλι έχει φτιαχτεί από ένα ζωντανό θαλάσσιο πλάσμα.
Χρησιμεύουν ως σπίτι, στην προστασία τους από τα ψάρια που θέλουν να τα φάνε, αλλά και στο να προστατευτούν από τα δυνατά ρεύματα της θάλασσας.
Μάλιστα η φύση που είναι σοφή και τα πάντα προνοεί, έχει φροντίσει ώστε η κατασκευή τους να είναι έξυπνη δηλαδή εξυπηρετούν τον κάτοικό τους είτε να κινηθεί, είτε να προστατευθεί.
Η επιφάνεια είναι γυαλιστερή στα περισσότερα κοχύλια που έχουμε δει, και αυτό βοηθά στο να ξεγλιστρά το νερό από πάνω τους χωρίς να τα συμπαρασύρει. Εξάλλου και το υλικό τους είναι ανθεκτικό και δημιουργεί ένα καμπυλοειδές πέρασμα που αποτρέπει τη θραύση τους αν για παράδειγμα συγκρουστούν με μια πέτρα αφενός, αφετέρου αποτρέπει τα ψάρια να τα ξετρυπώσουν και άρα να τα καταβροχθίσουν.
Τότε γιατί πολλά από τα κοχύλια που βρίσκουμε είναι άδεια;
Γιατί πολύ απλά ο κάτοικός τους απεβίωσε..
Και σταδιακά το σώμα του διαλύθηκε στη θάλασσα άρα τα κοχύλια βρέθηκαν ορφανά.
Αλλά ακόμα και αν βρούμε ένα κοχύλι στην στεριά ή βαθιά στην άμμο, αυτό υποδηλώνει ότι κάποτε εκεί υπήρχε θάλασσα.
Γιατί όμως μικρά παιδιά βάζαμε το κοχύλι στο αυτί μας και ακούγαμε τη θάλασσα;
Και όμως δεν είναι ο ήχος της θάλασσας αλλά από το αυτί μας!
Το ανθρώπινο αυτί έχει φλέβες, που μάλιστα πάλλονται. Οι απόηχοι αυτών των παλμών είναι τόσο ισχνοί που φυσικά δεν τους ακούμε. Αν ενισχυθούν όμως τους ακούμε.
Το κοχύλι δε, είναι φτιαγμένο άθελά του από ένα υλικό που είναι πλήρως ηχομονωτικό! Το σχήμα του πάλι είναι τέτοιο που μπορεί να μεγαλώσει ένα θόρυβο κάτι σαν ένα φυσικό ηχείο και ενισχύεται περισσότερο καθώς δημιουργείται ηχώ μέσα του.
Είναι γνωστό εξάλλου πως ήχοι πολύ χαμηλής έντασης μπορούν να ακουστούν μόνο σε περιβάλλον απόλυτης ηχομόνωσης!
Όσο περισσότερο πιέσουμε το κοχύλι στο αυτί μας, τόσο καλύτερη μόνωση θα πετύχουμε λοιπόν!
Από τον Μέγα Καζαμία Ερμου Σαλιβερου
