Ο Γιώργος έχει ενσωματωθεί στην μικρή κοινωνία της Λαμπρινής. Είναι φίλος μας κυρίως, ένας άνθρωπος άκακος, που εισπράττει την αγάπη των συνανθρώπων του, των εστιατόρων και καφέ δίπλα από την πλατεία που «κατοικεί».
Η πλατεία είναι το σπίτι του, και όλοι εμείς οι ευρύτερη οικογένειά του.
Μάλιστα όταν είχαμε δύσκολο χειμώνα, με πολύ κρύο, πολλοί από αυτούς άνοιξαν τις πόρτες των μαγαζιών για να κοιμηθεί ο Γιώργος.
Επιπλέον και στο κεντρικό περίπτερο, αλλά και στα γύρω μαγαζιά, ο Γιώργος τα βράδια ανταποδίδει την καλοσύνη τους, με το να προσέχει τις καρέκλες έξω και ότι εξοπλισμό υπάρχει.
Ήπιαμε μαζί καφέ, και συζητήσαμε, αναπτύσσοντάς του απορίες που θα είχαμε όλοι, και χωρίς καμία διάθεση, να εκβιάσω ένα συναίσθημα, ή οτιδήποτε άλλο. Έχοντας συζητήσει πολλές φορές μαζί του, θέλησα απλά να επικοινωνήσω την αλήθεια του, όπως ακριβώς την αντιλαμβάνεται ο ίδιος.
Πόσα χρόνια είσαι άστεγος Γιώργο;
10 χρόνια περίπου
Πως είναι να ζεις 10 χρόνια έτσι;
Πολύ δύσκολα, αλλά προσπαθώ να το συνηθίσω.
Που κοιμάσαι;
Στα παγκάκια κυρίως και όπου βρω. Σπίτι ο ουρανός.
Πως καλύπτεις ανάγκες όπως ένα μπάνιο;
Από την βρύση, πλενόμαστε. Και πιο παλιά στις δημόσιες τουαλέτες που λειτουργούσαν, συνδέαμε το λάστιχο με τον νιπτήρα, και κάναμε μπάνιο με ζεστό νερό! Αλλά τώρα έκλεισαν γιατί τις πήραν μαγαζιά καινούργια.
Γνωρίζεις ωστόσο ότι έχουν δημιουργηθεί βαν που είναι κινητές ντουζιέρες ακριβώς για αυτόν τον σκοπό;
Όχι δεν το γνωρίζω καθόλου
Και το χειμώνα;
Τα ίδια αλλά με αφήνουν και στα μαγαζιά, έχω κοιμηθεί και σε φορτηγά μέσα.
Γιατί δεν επιχείρησες να πας σε κάποια κοινωνική δομή;
Νομίζω πως είναι επικίνδυνα τα πράγματα εκεί, μου είπαν ότι γίνονται φασαρίες.
Ναι αλλά δεν είναι καλύτερο να είσαι κάπου προστατευμένος, από το να μένεις στον δρόμο;
Για εμένα το ίδιο πράγμα είναι, τι εκεί.. τι εδώ..
Πως έμεινες άστεγος Γιώργο;
Συγκυρία.. πέθανε η μητέρα μου, ο πατέρας μου πούλησε τα πάντα, δεν άφησε τίποτα, παντρεύτηκε με μια ξένη γυναίκα..
Δεν προσπάθησες να φτιάξεις ποτέ την ζωή σου;
Πήγα στα καράβια, δούλεψα εκεί, αλλά τραυματίστηκα. Έκοψα το χέρι, το πόδι μου..
Από τα συρματόσκοινα το έπαθα. 7 χρόνια άντεξα στα καράβια.
Κάποια χρόνια μετά έμεινα στον δρόμο. Λες και με ξέχασε ο Θεός..
Μπορείς να δουλέψεις πιστεύεις;
Στα χάλια που είμαι; Παίρνω ένα επίδομα 350 ευρώ τον μήνα και με αυτά ζω.
Ο κόσμος με βοηθά πολύ εδώ, αν δεν είχα αυτούς τους ανθρώπους, θα πέθαινα μόνος μου. Όλοι οι άνθρωποι εδώ, είναι η οικογένειά μου.
Στην Galeone, να είναι καλά ο άνθρωπος, μου δίνει φαγητό. Και εγώ τα βράδια τους βοηθάω όλους στην πλατεία, καθώς προσέχω τα καθίσματα στις καφετέριες όταν κλείνουν το βράδυ.
Τι θέλεις να στείλουμε ως μήνυμα;
Κάνω έκκληση στον κόσμο, να βρω ένα σπιτάκι. Ότι και να είναι, και να το πληρώνω από το επίδομά μου. Όποια πόρτα και αν χτύπησα δεν μου νοικιάζει κανείς, γιατί με βλέπουν έτσι, δεν ξέρω γιατί. Να κοιμηθώ δύο μέρες σε κρεβάτι με μαξιλάρι..
