Ο πρώτος δημόσιος οίκος ανοχής της Ελλάδας δεν ήταν η Τρούμπα, αλλά τα Βούρλα από το 1875 μέχρι το 1940, όπου και το επιτάξανε οι Γερμανοί και το έκαναν φυλακές.
Βούρλα: Το ΟΠΡΩΤΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΟΙΚΟΣ ΑΝΟΧΗΣ της Ελλάδας και οι συγκλονιστικές ιστορίες του
1875. Ο Δήμος Πειραιά εκτοπίζει ένα μεγάλο αριθμό πορνών σ’ ένα μεγάλο οίκημα – εκτός σχεδίου πόλεως τότε – στην περιοχή των Βούρλων. Τα Βούρλα χωρίζονταν σε τρεις αυλές ανάλογα με την ηλικία των γυναικών. Στην πρώτη αυλή ήταν οι μικρές, τα «τρυφερούδια», στη δεύτερη οι πιο μεγάλες και στην τρίτη αυτές που ήταν έτοιμες για απόσυρση, «οι μεστωμένες». Για πολλές δεκαετίες εκατοντάδες γυναίκες άσκησαν έγκλειστες εκεί το επάγγελμα της πορνείας μέχρι τα Βούρλα να μετατραπούν σε φυλακή από τους Γερμανούς το 1940- 1941. Σήμερα στη θέση του μεγάλου αυτού κτιριακού συγκροτήματος με το ταραχώδες παρελθον, υπάρχουν πολυκατοικίες, το Αστυνομικό Τμήμα Δραπετσώνας, και υπηρεσίες της Νομαρχίας Πειραιά.
Εξαιρετικά ενδιαφέρον το αφιέρωμα στο Ytube από το βιβλίο της Τέτης Σώλου
Τα Βούρλα αν και θεωρούνται συνοικία του Πειραιά, είναι στην πραγματικότητα ένα μεγάλο οικοδομικό τετράγωνο στα όρια του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας, στα ανατολικά της Δραπετσώνας, κοντά στην εκκλησία του Αγίου Διονυσίου, στο όριο με τις συνοικίες Κοπή και Παπαστράτος του του Δήμου Πειραιά.
Η περιοχή των Βούρλων κατοικήθηκε για πρώτη φορά τον 19ο αιώνα, την δεκαετία του 1870, με την κατασκευή ενός τεράστιου κτιρίου που κάλυπτε ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο, με στόχο την δημιουργία κρατικού οίκου ανοχής με ιερόδουλες. Την εποχή εκείνη στον Πειραιά λειτουργούσαν πολλοί παράνομοι οίκοι ανοχής, και ο Δήμος Πειραιώς με αίτημα στην κεντρική κυβέρνηση το 1872 ζήτησε την δημιουργία ενός μεγάλου κτιρίου για την στέγαση των συγκεκριμένων γυναικών. Η κυβέρνηση αρχικά αρνήθηκε (1873) αλλά τελικά υπέκυψε παραχωρώντας την περιοχή στον Δήμο Πειραιώς για να ανεγερθεί το κτίριο.
Στον απόηχο της Μικρασιατικής καταστροφής, ο αριθμός των ιερόδουλων αυξήθηκε. Τα Βούρλα συνδέθηκαν με έναν ασφαλή χώρο, απορρόφησης και σταδιακής αφομοίωσης γυναικών, που είχαν μείνει μόνες, χωρίς καμία οικονομική ή οικογενειακή υποστήριξη. Κορίτσια μικρότερα και μεγαλύτερα εγκαταστάθηκαν και στις τρεις αυλές των Βούρλων, αφήνοντας το στίγμα τους μέσα από τις ιστορίες τους, τις μουσικές τους, το ταπεραμέντο και την ομορφιά τους. Υπήρξαν ερωμένες και μούσες γνωστών ρεμπετών, αφού και το ρεμπέτικο τραγούδι βρισκόταν στο περιθώριο, οι οποίοι μέσα από τα τραγούδια τους, αναφέρονται σε αυτές τις ψυχές που τους αποδέχτηκαν και τους αγάπησαν.
Τα Βούρλα έμειναν στην ιστορία γιατί ήταν ότι ο τελευταίος των τελευταίων οίκος ανοχής. Εκεί δυστυχώς, συγκεντρώθηκαν οι πόρνες που δεν είχαν ούτε όνομα ούτε μέλλον, ούτε ελπίδα καμία, και ήταν έγκλειστες εκεί. Η φωνή τους δεν μπορούσε να ξεπεράσει τα όρια της μάντρας, και αν συνέβαινε αυτό, να βγουν δηλαδή ήταν μόνο με ειδική άδεια.
Το 1932 οι κάτοικοι των γύρω περιοχών, που είχαν γίνει αρκετά πυκνοκατοικημένες, άρχισαν έντονες διαμαρτυρίες στον Δήμο και την τότε κυβέρνηση για την λειτουργία των οίκων ανοχής στην περιοχή τους, που την υποβάθμιζε σημαντικά.
Χαρακτηριστικά είναι τα αποσπάσματα της εποχής
«Ρώτησα εάν αστυφύλακα αν πραγματικά είναι επικίνδυνο για μόνη μια γυναίκα να τριγυρίζει στις συνοικίες αυτές. Καλύτερα να μην πάτε μου απάντησε ο πολισμαν. Προχθές γίνηκε ένας φόνος. ένας ψαράς στις 11 το πρωί σκότωσε μια γυναίκα.. χρειάζεται και ειδική άδεια.. ή να πάτε με έναν χωροφύλακα. Οι ίδιες οι γυναίκες μπορούν να σας κακοποιήσουν.. έχει συμβεί αυτό και σε μια φιλάνθρωπο κυρία που ήθελε να πάει κοντά να τους μιλήσει …»
από το αρχείο της Έφης Ρευματά
Και σε άλλο απόσπασμα από εφημερίδα της εποχής.
«Ο σύνδεσμος των Δικαιωμάτων της Γυναίκας ανέθεσε εις την δίδα Λιλίκα Νάκου να επισκεφθεί τους κακόφημους οίκους των Αθηνών και τους Πειραιώς, για να εξακριβώσει την επικρατούσαν εις αυτούς κατάστασιν και εισφέρη με τα παρατηρήσεις της μία συμβολήν εις το κοινωνικό πρόβλημα. Πρέπει να υπάρχουν αυτά τα σπίτια ή να καταργηθούν;»
από το αρχείο της Έφης Ρευματά
Ήταν ιδιαιτέρως πρωτοποριακή όσο και ριψοκίνδυνη κίνηση για Ελληνίδα δημοσιογράφο, το μακρινό μάλιστα 1936, να καταφέρει να πάρει συνέντευξη από τις γυναίκες εκείνες, και μάλιστα χρειάστηκε να υποκριθεί αρχικά την μοδίστρα για να τα καταφέρει όπως πληροφορούμαστε από το βιβλίο Κάτι να μείνει από μένα-Πόρνες στα Βούρλα» της Τέτης Σώλου.
Εκεί στα Βούρλα τη δεκαετία του 1930 κάνουν την εμφάνισή τους και τα πρώτα προπολεμικά προφυλακτικά, με το όνομα Μπεμπέκα και μάλιστα επρόκειτο για ένα αποκλειστικά ελληνικό προϊόν.
Τελικά υπό την πίεση των κατοίκων τα πορνεία των Βούρλων διαλύθηκαν το 1937 και οι ιερόδουλες μεταφέρθηκαν στην Τρούμπα, ενώ αυτά μετατράπηκαν σε φυλακές , με τις 3 πτέρυγες να χρησιμοποιούνται για την μεταφορά ποινικών κρατουμένων στις πρώτες δύο, και στην Τρίτη πολιτικοί κρατούμενοι.
